,,Moet je horen wat mij nou weer overkomt. Je weet hoe die kerel van mij is, hè. Normaal kan hij de verjaardagen van zijn eigen kinderen niet eens onthouden. Echt waar, hoor. Bij de basketbalclub wordt elk jaar op 3 februari mijn dochter gefeliciteerd. Toen hij haar als lid opgaf, heeft hij per ongeluk mijn geboortedatum ingevuld. Wel het goede jaartal, gelukkig, anders zou het kind al vanaf haar zesde bij de veteranen hebben gespeeld. Een warhoofd, is het. Hij let nergens op, kijkt nergens naar. Als we op verjaardagsvisite gaan, moet ik hem bij de deur nog influisteren wie hij een hand moet geven. Hij gaat helemaal op in zijn eigen wereldje van cd’tjes, racefietsen, computers en andere speeltjes met stekkers en batterijen.
Pagina 5 of 25
Normaal laat hij zich entertainen door een constante mix van computer, televisie en dvd’s en manoeuvreert hij op zijn verrijdbare Ikea-krukje tussen legodozen, dominobanen en het voetbalspel. Nu zit hij, klemvast tussen mij en iets te dikke mevrouw met twee kinderen, op een houten bankje te kijken naar een uitbundig geschminkte meneer die jongleert met zes ballen. Als die klaar is, komt er een mevrouw in een zijden jurkje die ondersteboven aan een traphekje hangt. Dan een poes – strikje om de nek – die voorzichtig over twee draadjes loopt. Het moet een klap zijn voor alle liefhebbers van de romantiek uit de Dik Trom-boeken. Maar eerlijk gezegd had mijn zoon van tevoren al gedacht dat een bezoekje aan het circus voor hem tijdverspilling zou zijn.
De gevallen waarin een moeder haar bloedeigen kind wat aandoet zijn genoegzaam bekend. Vandaar dat ik – mits de dienst het toelaat – preventief een oogje in het zeil houd als onze zoon (12) thuiskomt van school. In het bijzonder ben ik alert op tekenen van agressie als hij zijn rugzak op de mat bij de keukendeur ploft, meteen koers zet naar ijskast c.q. koektrommel en het antwoord schuldig blijft op levensvragen als: ‘Waar is je muts?’, ‘Waar zijn je handschoenen?’ en ‘Had je vanmorgen ook geen tas met gymspullen bij je?’.
De kilometers van huis naar school zijn de eerste waarin je je kind volledig los laat. Van alles kan er gebeuren, in die twintig minuten, dus als ’s morgens iets na achten een van de nazaten zich per mobiele telefoon meldt, zijn we op alles voorbereid. Lekke banden, een afgebroken zadel, een valpartij met gekneusde ribben, een ritje met de ambulance, we hebben het allemaal meegemaakt.
Alle aandacht gaat uit naar de 20 procent van de bevolking die werkloos is, maar de Spaanse recessie houdt ook huis onder de welgestelden. Javi – een kleine, tanige, noodgedwongen deeltijdfysiotherapeut van begin 30 uit Lliber – heeft zojuist gas gegeven op de flanken van de Alt de Pinarets en alleen door mijn 92 kilo uit het zadel te hijsen kan ik in zijn wiel blijven. ,,Dit wordt mijn dood”, hijgt mijn rentenierende vriend, als hij zich minuten later op de top bij ons voegt.
De tickets zijn besteld in de periode dat de Eindejaarsbijlage terugblikte op de Tripoli-ramp, waarbij kinderen opeens wees en ouders plotsklaps kinderloos werden. Maar bij ons zal het toch niet zo’n vaart lopen, tijdens de eerste vliegreis zonder onze nazaten? Nou, mooi wel, schiet het door me heen, als ik ergens boven de Pyreneeën ruw wordt gewekt uit mijn ochtendslaapje door een toestel dat bokkend en schuddend de moeder aller turbulenties ondergaat.
Als we terugkomen van een wandeling staat onze zoon (10) voor het raam van de woonkamer op en neer te stuiteren met een papieren tasje in zijn hand. ‘Strego Juweliers’ zien mijn vrouw en ik, eenmaal binnen, erop staan en het bevat een vierkant, blauw pakje met een zijden strik. Zoals gebruikelijk had hij geweigerd om mee te gaan op ons zaterdagse rondje lichaamsbeweging en dachten we hem veilig in de greep van zijn computer te hebben achtergelaten. Maar zodra wij weg waren, had hij zijn spaarpot geleegd, was op de fiets gestapt en had bij de plaatselijke juwelier een armband gekocht voor zijn moeder, die binnenkort jarig is. ,,Omdat jij zoveel voor mij doet, wilde ik nu ook wat voor jou doen, mam”, zegt hij, terwijl zijn zus dezelfde braak-mime opvoert (mond open, vinger in de keel) die we nog kennen van de keer dat minister Hoogervorst non-verbaal reageerde op kritiek van Wouter Bos.
Hou het klein, hou het simpel. Aan de educatie van mijn nageslacht draag ik weinig bij, maar dit advies heb ik altijd paraat als er wordt gebrainstormd over een onderwerp voor een opstel, een presentatie of – in dit geval – een profielwerkstuk. En zo vind ik mezelf op een maandagavond terug in een lokaal waarin mijn zoon en een klasgenoot aan een select publiek het verschijnsel El Niño – inclusief de wereldwijde klimaatgevolgen in Azië en Zuid-Amerika – probeert duidelijk te maken.
Nee, ik denk niet dat alle Italianen naar salami ruikende maffiabaasjes zijn. Behoudens de types die ik op het Journaal afgevoerd zie worden door de Carabinieri alsmede een paar honderd vuilnismannen in Napels, beschouw ik ze over het algemeen als gastvrij en voorkomend, vooral tegen mijn (blonde) echtgenote.
