Zelf kan ik ook wel wat redenen bedenken om niet naar een bepaald land op vakantie te gaan: te koud, te nat, te heet, te kaal, te druk, te saai, te duur, te ver – en dan beperk ik me nog tot de nadelen met één lettergreep. Maar nu stuit een kampeervakantie naar Italië op een veto vanwege een voorwerp dat wat mij betreft nog nooit een rol in welke afweging dan ook heeft gespeeld: de badmuts.
Pagina 6 of 25
Het laatste rondje door het huis was voor het rechttrekken van dekbedden, het oprapen van verweesde knuffels en, in het vage schijnsel van het bedlampje, het opruimen van rondslingerend speelgoed en een kus op een slapend voorhoofd. Nu sluit ik computers af, koppel mobiele telefoons los van hun opladers en gun in de pauzestand ronddraaiende cd’tjes hun welverdiende nachtrust. Bij binnenkomst van de kinderkamers is het nachtlichtje vervangen door een zee van flikkerende ledjes, alsof je de controlekamer van een kerncentrale binnenstapt. Er schiet me een krantenkop te binnen. Kind verbruikt 50 euro stroom.
Voor een leek – en zo mag ik in het eeuwenoude gilde der vrijwilligers van de landijsbaan wel worden genoemd – komt het gevaar altijd uit onverwachte hoek. Het ergste dat ons aan het begin van de vorstperiode kan overkomen? De ervaren ijsmeester kauwt even op deze vraag, haalt zijn neus op en fronst zijn wenkbrauwen, om de onwetende nadrukkelijk op zijn plek te zetten. ,,Een vos die met zijn gore poten over onze één nacht ijs gaat. En sneeuw natuurlijk. Dat is funest voor een baan in wording.”
Zoals ik nog steeds geen standwerker voorbij kan lopen zonder zijn magische tomatensnijder aan te schaffen, zo viel ik in mijn jongelingsjaren als een blok voor de welkomstgeschenken van ECI. Een riant pakket met rijk geïllustreerde uitgaven over de leefwijze van de Inuit Indianen of het eerste deel van een serie over de Zuid-Afrikaanse Boerenoorlog, met daar bovenop nog een autoradio met cassetterecorder. De enige verplichting die je daarmee aanging was een levenslange veroordeling – want opzeggen bleek verrekte lastig – tot de driemaandelijkse aanschaf van weer een pronkjuweel voor boeken- of platenkast.
Zelf heb ik me met ‘Menu B’ altijd prima kunnen redden, maar het beoogde onderwijsinstituut van onze zoon profileert zich met Chinees. Het ouderforum tijdens deze open dag lijkt mij een prima moment om de mensenrechtensituatie in dit land onder de aandacht van de schoolleiding te brengen, maar mijn aspiraties worden gesmoord in feestelijke bakken met miniloempia’s en schaaltjes pittige saus die rond 11(!) uur de aula worden ingedragen. Waar is Erik van Muiswinkel als je hem nodig hebt?
Het echtpaar dat de liftdeur van de seniorenflat van mijn moeder openhoudt, is ongeveer van mijn leeftijd. We wachten nog even op mijn twee nazaten, die voor het trappenhuis staan te kijken bij hun neef die zijn nieuwe brommer vastlegt met een ketting waarmee ze normaliter booreilanden verslepen. Als het ons te lang duurt, gaan we alvast naar boven. ,,Wat bijzonder dat ze nog meegaan naar hun oma”, zegt, tussen de derde en de vierde verdieping, de vrouw van het echtpaar een beetje jaloers. ,,Die 16-jarige van ons wil echt niet meer.” Nog één verdieping te gaan, dus ik onthul maar een deel van het geheim. ,,Deze oma maakt frikandellen speciaal.”
Communiceren tijdens de maaltijd is een overschatte bezigheid. De gecombineerde functie van lees- en eettafel zorgt ervoor dat wij ontbijt, lunch en diner gebruiken in een prettige chaos van boeken, kranten, tijdschriften en reclameblaadjes. Maar nu kijkt onze dochter (18) toch even op uit haar ‘Leerboek Psychiatrie: kinderen en adolescenten’ om een tijdbommetje tussen onze bietjes te gooien: ,,Weten jullie eigenlijk wel welk type ouders jullie zijn?”
Er kunnen twee verdiepingen tussen zitten, maar soms doen ze het ook gewoon naast elkaar op de bank. Het duurt altijd even voordat de nieuwste rages hun weerslag krijgen op de vrouwelijke helft van ons gezin, maar dan is ook het hek volledig van de dam. ,,Ik ben geweest”, klinkt het uit een van de twee hoofden die ingespannen turen op hun respectievelijke mobieltjes, maar dat is dan ook de enige conversatie die ik als verwonderde buitenstaander meekrijg. Wordfeud is geen gezelschapsspel.
De eerste keer dat ze tijdens de lunch half onder de tafel dook om even te krabben, viel het me nog niet op. Maar toen ik haar op zeker moment om de paar happen even uit het zicht zag verdwijnen, moest ik er toch het fijne van weten. ,,Jeuk aan mijn scheenbeen”, klonk het getergd. Mijn hart maakte een sprongetje en ik klonk bijna blij toen ik ’s avonds thuis op de vraag of er nog wat bijzonders op werk was gebeurd, kon antwoorden met: ,,De stagiaire heeft het ook.”
Fish and chips met weke erwten, gevulde varkensmaag, een prakje met bloedworst en kleverige toffeepudding. Onbegrijpelijk, maar als je deze recepten op de menukaart zet, lopen ze voor geen meter. Jamie Oliver moet drie van zijn vier restaurants met ouderwetse Britse recepten in Londen en Winchester sluiten. Alleen in Covent Garden kan het publiek nog terecht bij een ‘Union Jack’ voor gepocheerde schapendarm en au bain marie bereide suikerbieten.
