Met de beelden van de hongerende kindertjes in Haïti nog op ons netvlies, is het goed om ook de andere kant van het voedselvraagstuk eens te belichten. De kant van de smekende armpjes waarmee mijn nichten, neven en bloedeigen kroost zich op zondagmiddag tot oma wenden, die met rode konen in de damp van haar frituurpan staat. ,,Nee oma, niet nog meer frikadellen!” Om na haar resolute reactie in een nieuw, nog luider gehuil uit te barsten: ,,Nee, ook geen pikanto’s!”
Categorie: Columnarchief (Pagina 4 van 7)
Minder eten en meer bewegen. Ja, dat weet ik natuurlijk ook wel. Maar aan het begin van elk jaar heeft een mens toch behoefte aan een dieetgoeroe die hem over het smalle pad van matiging en zelfbeheersing door de velden des overvloeds leidt. Als zo’n beetje de laatste Nederlander kwam ik anderhalve week geleden in aanraking met Hem, dr. Frank. Zijn Woord – meer vlees en lekker veel eieren bij de groenten; zet de aardappels, het brood en de pasta even aan de kant – heeft aan dit lijf zo vol geladen inmiddels ruim drie kilo in mindering gebracht. Dank, dank, dank, dr. Frank!
Het was niet de doorsneefoto van een auto die uit het water wordt getakeld, die in het plaatselijke huis-aan-huisblad mijn aandacht trok. Nee, het waren de kleur en de belettering, die me maar al te bekend voor kwamen. Pas twee dagen later kreeg ik de kans om het te checken. ‘Was dat jouw wagen, Huibert?’, vroeg ik aan mijn buurman, die ogenschijnlijk twee honden en zijn kroost liep uit te laten in de groenzone aan het eind van de straat. Alleen het ‘Nee hè!’ van zijn zoontje verraadde zijn werkelijke bedoelingen. Hier liep een man met een goed verhaal, dat het waard was om door iedereen te worden gehoord.
Zelf zag ik het me nog niet doen op mijn wekelijkse rondje door de supermarkt: elk potje controleren op de aanwezigheid van foute palmolie. Maar volgens ‘Kassa’ zat er niks anders op om de kap van het oerwoud op Borneo te voorkomen. Bril omhoog – anders krijg ik het tegenwoordig niet meer scherp – in het gangpad starend naar die veel te kleine lettertjes op de wikkels. Weet je waar die verrekte olie allemaal in zit? De ‘Directeur Duurzaamheid’ van Unilever – een treurig kijkende man met een snor – die beloofde dat zijn bedrijf binnen een paar jaar (eerder gaat echt niet), alle foute leveranciers in de ban doet. Kijk, dat schiet op, dacht ik.
Er is maar weinig voor nodig om mij te veranderen in een dodelijk wapen. Zet me achter het stuur van een auto van bijna 2000 kilo, hang daar een zware caravan achter, houd de klimaatbeheersing op 22 graden en laat me op de cruise control met negentig kilometer per uur naar Italië sukkelen. Binnen een kwartier schuur ik knikkebollend de klinknagels uit de vangrail. Of ik rijd met het hele spulletje – inclusief vrouw en twee kinderen – het talud af.
Eerste rang zit ze, beentjes languit, op deze vroege morgen met haar kopje thee voor de achterdeur naar onze tuin te kijken. Merels en koolmeesjes voeren een wilde luchtdans op in de boom die centraal op het middenterras staat en tegen de zijkant van de garage van de buren zie ik ook de klimhortensia bewegen onder het gefladder van vleugels en opstijgend en dalend gevogelte. ,,Volgens mij vliegen de jonkies uit”, zegt mijn vrouw genietend. ,,Iedereen is nerveus.”
De schuld lag bij een buurmeisje dat zo nodig moest trouwen met windkracht 8. Of nauwkeuriger gezegd: bij haar ouders, die ons hele rijtje hadden verzocht dit heugelijke feit met gevelversiering enige luister bij te zetten. Maar op 30 april 2009, bij de aanslag in Apeldoorn, kreeg onze afgebroken vlaggenstokhouder opeens iets symbolisch, in de uitbundig versierde straat waar wij in de uren daarvoor nog als paria’s waren beschouwd.
Er zijn allerlei syndromen en hormonen verantwoordelijk voor stemmingswisselingen bij de vrouw. Maar deze kende ik nog niet. ,,Het zou best eens kunnen zijn”, zeg ik bedachtzaam, als mijn maat de kaarten verzamelt en onze tegenstanders in diepe verslagenheid hun verlies verwerken, ,,dat ik het laatste potje heb verzaakt.” Twee vlakke handen slaan met een knallende klap tegen het tafelblad en uit evenzoveel kelen klinkt het eenstemmig gekrijs dat zich in deze familiekroniek niet laat reproduceren.
De aanpak van de kredietcrisis verschilt binnen het gezin niet zo gek veel van die van het kabinet. Een combinatie van bezuinigen op overbodige uitgaven en investeren in groei. ,,Wat? Honderd euro voor een uurtje bij de kapper?”, reageer ik, licht overspannen, op een eerste potentiële bezuinigingspost in het uitgavenpatroon van mijn eega. ,,Dat kan voortaan wel wat minder.” De oppositie snelt onmiddellijk naar de interruptiemicrofoon. ,,We zullen jouw nieuwe racefiets afbestellen”, krijg ik terug. ,,Kan ik daar 45 keer mijn haar van laten doen.” En dan zegt ze nog dat onze puberende zoon altijd het laatste woord wil hebben.
Als opvoeder heb je ook de taak je kind in te wijden in het sociaal-cultureel erfgoed van vorige generaties. Om die traditionele vader en zoon-dingetjes door te geven, zeker als daarmee ook nog eens de Europese economie wordt gestimuleerd. Dus kan ik het niet nalaten mijn stem te drenken in bitter verwijt als ik aan mijn jongste nazaat die ene, cruciale vraag stel: ,,Waarom speel jij eigenlijk nooit met mijn treintjes?”
