Het is veel meer dan een goede gewoonte. Het is een ritueel, een magisch moment, als de groepen 1 tot en met 7 de school uitkomen om groep 8, die op schoolkamp gaat, uit te zwaaien. De afscheidsgroet staat – al duurt dat nog een paar weken – symbool voor het einde van een basisschoolperiode. Niet alleen ik, maar ook mijn zoon heeft oog voor dit soort momenten. Hij mag ze graag voorzien van monumentale one-liners. Als hij door een haag van kleuters naar de bus loopt, hoor ik hem zeggen: ,,Zeven jaar van uitzwaaien betaalt zich eindelijk uit.”
Categorie: Columnarchief (Pagina 5 van 7)
De mogelijkheden om als ouders je kind teleur te stellen, zijn voor ons nog niet uitgeput. ,,Hoeveel pk heeft dit ding?”, vraagt mijn dochter (16), met een weinig respectvolle blik op de Chevrolet Matiz van mijn eega. Als die het antwoord schuldig moet blijven, zoekt onze nazaat het – hoofdschuddend over zoveel oppervlakkigheid – op in wat de laatste weken haar Koran, haar Tora, haar Bijbel is: het KNAC jaarboek, met alle auto’s van 2007. De uitkomsten vallen haar niet mee. ,,51”, snuift ze. ,,En weet je hoe snel hij van 0 tot 100 gaat?” Opnieuw moet mijn echtgenote – doorgaans een slimme en wijze vrouw, maar met meer hart voor haar fiets dan voor het gemotoriseerde voertuig dat zij als een noodzakelijke kwaad beschouwt – het antwoord schuldig blijven. ,,In 18,2 seconden. Dat dat ding nog op de snelweg mag. Een slak is sneller.”
Met de SGP en de drumfanfare in ons dorp, vind ik dat vrouwen niet per se overal bij aanwezig hoeven te zijn. Dus de eerste whiskyproeverij waarvoor ik ben uitgenodigd, zie ik graag als een mannenaangelegenheid, leg ik uit aan mijn eega, die als gevolg van de verwildering van onze samenleving ook een invitatie heeft ontvangen.
Hij reed dit seizoen al met de voormalige Belgische kampioen Eddie de Sitter (uit de tijd van de grote Merckx) en ook het Beloftenteam van onze zuiderburen is al langs geweest. Onderweg komt hij, meestal keurig in het gelid, de renners tegen van allerlei prof- en semi-profteams die deze februariweken aan de Costa Blanca hun trainingskamp opslaan. Afgelopen week is er een keer of vijf gezwaaid naar de meiden van het AA Cycling team van Leontien van Moorsel. Maar toch is mijn in Spanje rentenierende vriend blij dat ik er ben. Ik rijd wel niet zo hard en mijn lijf draagt (nog) de sporen van een paar kilo te veel. Maar ik weet tenminste hoe het hoort, als we rond half elf in de morgen in onze wielerkloffies neerstrijken in een restaurant.
De transformatie van eerbiedwaardige vader en opvoeder naar beklagenswaardige figuur, is met een 14-jarige dochter een fluitje van een cent. Wanneer je haar je nieuwe, flitsende fietshelm showt, bijvoorbeeld. Of als je je grappen uitprobeert op haar vriendinnen. Maar op geen enkel terrein is de deernis die je oproept zo groot als wanneer je je begeeft op het glibberige pad van het internet.
Wat blijft zijn de mooie herinneringen. Aan alle keren dat we de voorgebakken loempia’s nog een keer hun ritje met de lopende band door het frituurvet lieten maken, waardoor ze meteen eetbaar werden. Of aan het illegaal leegschrapen van de mengmachines, waardoor de hele familie wekenlang onbeperkt huzarensalade at. Maar als schoonmaker in de snackfabriek graaide ik ook tot aan mijn oksels in door loempiavellen verstopte rioolputten en stond ik urenlang, in de chemicaliënnevel van een hogedrukspuit, vette aluminiumplaten af te spuiten. Veertien was ik, tijdens dit vakantiebaantje, net zo oud als mijn dochter die nu, om kwart voor tien in de ochtend als ik dit stukje tik, nog lekker in haar bed ligt.
Bij de tweede keer dat hij zich aan ons bed meldt met de mededeling dat hij moet drukken, kijkt mijn eega mij door de troebele schemer van haar halfgesloten oogbollen aan. ,,Morgen schoolreisje”, verklaart ze, en aan deze twee woorden heb ik genoeg. Nog vier keer meldt hij zich die nacht, nu twee weken geleden, omdat alle grote gebeurtenissen in zijn leven onmiddellijk op zijn darmen slaan. Schoolreisjes: gemiddeld zes keer met de dunne naar de wc. De nacht voor de grote vakantie: vier keer. Bij belangrijke proefwerken: vijf keer. Nu staan we aan de vooravond van het afzwemmen voor zijn C-diploma. Ik kan het slecht inschatten, maar bereid me voor op een onrustige nacht.
Als een man de badkamerdeur achter zich op slot draait, is dat een belangwekkend signaal voor de rest van het gezin. Hier houdt d gepredikte openheid even op. Met enige aarzeling zet ik de Philishave Turboyac T863 op mijn kuit en druk op het knopje dat de tondeuse in werking zet. Tot nog toe heb ik weerstand kunnen bieden aan het ritueel waaraan kortgerokte leden van de andere sekse en wielrenners zich bij het eerste lentezonnetje overgeven: het scheren van de benen. Maar er is iets wat me dit jaar over de streep helpt. Wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat 79 procent van de vrouwen vindt dat de man delen van zijn lichaam moet trimmen. Erger nog: voor 47 procent van de vrouwen is de overdosis haar bij de partner zo groot dat ze zich voor hem schaamt op een strandvakantie
Kinderen kleuren het leven, maar halen ook de scherpe kantjes van de dood. Een kwartier voor de begrafenis van mijn schoonmoeder komt een gehaaste uitvaartbegeleidster het cd’tje ophalen met de muziek die in de aula van het kerkhof moet worden gespeeld. De jongste kleindochter (net 3 geworden) rent naar binnen en komt terug met een schijfje dat op het laatste moment door mijn zwager kan worden onderschept. Mijn schoonmoeder overleed op de dromerige klanken van Enya. Niet op het gehups van K3.
,,Luister even naar me. Ik doe de snoep, het zakje chips en je drinken aan deze kant van je rugzak. Beloof me dat je er de hele dag mee doet en niet, net als de vorige keer, alles al opeet terwijl de bus nog voor de school staat. Want dan ben je aan het eind van de straat alweer misselijk. Net als de vorige keer. Weet je nog? Of dan zit je weer de helft van de tijd op het toilet omdat je pijn in je buik hebt. En dat is zonde van zo’n leuke dag. In het andere vakje zitten je bolletjes. Die moet je eerst opeten, daarna mag je pas aan je snoep beginnen. Dus niet, net als de vorige keer, zo snel mogelijk je snoep wegwerken en je brood mee terugnemen. Je eet eerst je brood op!
