Het wedstrijdschema van ons basketbalteam kent een ijzeren regelmaat: om 09.30, 12.30, 15.30 en 18.30 uur moeten we aan de bak, voor steeds vier keer zeven minuten. Daar zitten heel wat dode uurtjes tussen. Mijn dochter en ik zijn laatbloeiers in de topsport, maar onder de meereizende (Katwijkse Grasshoppers) moeders zitten ervaren kampioenschapgangers. In de dagen voorafgaand aan de rit naar Den Bosch hebben ze al voorzichtig geïnformeerd naar wat ik zou meenemen. Meenemen? In de sporttas? Nee, in de koelbox. Toastjes, salades, worst. Elke topprestatie staat of valt met een goede coördinatie.

Meer lezen

Nog voordat we de receptie zijn gepasseerd, is er al paniek in de tent. Figuurlijk dan, want de camping in Canterbury staat het eerste weekeinde van mei – een Bank Holiday, voor de Engelsen – zo vol, dat er voor ons alleen nog plekken zonder stroom zijn. Er volgt koortsachtig overleg tussen mijn eega en mij: als we ergens een accu op de kop tikken (de oude heeft het vorig jaar begeven), hebben we op 12 volt in elk geval licht, doen de kranen het en kan het toilet van onze caravan doorspoelen. De koelkast werkt ook op gas.

Meer lezen

De twijfelachtige hoop om mijn haar droog te houden, laat ik varen als de eerste jongeren vanaf de kant beginnen te oefenen voor het NK-bommetje. Later zou nog het freestyle onder-water-scheten-laten volgen (eerst zie je alleen een luchtbel, daarna ruik je ze ook). Het kussen van piepschuim waarop ik met mijn bovenlijf dreef, is me in een onbewaakt moment ontstolen door een 6-jarig meisje met een geniepige oogopslag.

Meer lezen

Gouwe Ouwe uit de krant van 4 april 2005.

Terugkeren naar een plek waar je al eerder bent geweest, houdt altijd risico’s in. Op weg naar de camping had hij vanaf de achterbank al de hoop uitgesproken dat ‘die meisjes van vorig jaar’ er niet zouden zijn. Er klonk een zekere angst door in de stem van mijn zoon, die met zijn acht jaar een moeizame relatie heeft met de andere sekse. Maar gelukkig, Pasen viel vroeg dit jaar, de weersvoorspellingen waren niet best of weet ik veel welke smoes hun ouders moeten hebben gehad: in elk geval, die meisjes waren er niet. Wel, zoals later bleek, een achternichtje van negen dat hij (we hebben een grote familie) nog nooit eerder had gezien. De eerste ontmoeting bij het klimrek, de schommels en de tafeltennistafel verliep moeizaam. “Ze zegt dat ik getikt ben”, klaagt mijn zoon. Vrouwen beschikken op jonge leeftijd al over veel mensenkennis.

Meer lezen

Er zijn maar weinig dingen die de stemming bij ons aan tafel zo kunnen veranderen, als het door mijn zoon op montere toon uitgesproken ‘Ik weet nog een mop’. Maar de enige die hardop ‘Nee hè!’ zegt, is mijn dochter. Als ouder heb je geleerd je kind niet te ontmoedigen. “De juffrouw op school vraagt aan Marietje wat ze later wil worden”, leest mijn jongste nazaat (8) voor uit de Donald Duck. “‘Ik wil man…’ – wat staat hier mam?”.

Meer lezen

Het cadeau draagt alle sporen van de haast waarmee het in elkaar is gezet. Achter het doorzichtige plastic met de kleurige linten gaat een grijs object schuil, dat nog het meest wegheeft van een plakkaat kots dat in klei is vereeuwigd. Op strategische plekken zijn, schots en scheef (er zit er zelfs eentje op z’n kop), drie waxinelichtjes geplaatst. Het ene uiteinde van – ja, van wat eigenlijk? – is afgebroken. Tijdens het transport van school naar huis, zegt mijn zoon (7) die er zelden in slaagt die vijftig meter zonder ongelukken af te leggen.

Meer lezen

Voor de derde keer vandaag gaat de bel. Twee buurmeisjes, dit keer. “Mogen we even naar het oog van Steven z’n papa kijken?” Ik knik en laat ze doorlopen naar de tafel, waar de man die op papier mijn wettige echtgenoot is, achter z’n computer zit. Hij doet bereidwillig zijn bril af en toont een paars aangelopen oogkas, met geelgroene uitlopers naar de wang. Naast de wenkbrauw zitten wat wondjes en het jukbeen wordt ontsierd door een grote schaafplek. “Soo hééé”, zeggen de buurmeisjes met gepaste bewondering in koor. Vroeger kon je hier een kwartje voor vragen. Wat zou dat nu zijn? Vijftig eurocent? Alles wordt tenslotte duurder.

Meer lezen

Waar ontstaan smerige gewoonten? Bij mijn zoon ergens halverwege pagina 34 van ‘Asterix en de Gothen’. Ik zie zijn linkerhand naar zijn neus gaan, z’n vinger zich een weg banen in een neusgat, daar een klein rondje draaien en met een stevige pork op de wijsvinger weer naar buiten komen. Zonder zijn ogen ook maar een moment van zijn boek te laten afdwalen, laat hij zijn hand omlaag glijden, een vegende beweging maken aan de onderkant van de bank en – met een schone vinger – weer omhoog komen. Daar kan Hans Kazan nog een puntje aan zuigen. Of misschien heeft ie dat wel gedaan. Dat zou in elk geval verklaren waar die pork is gebleven.

Meer lezen

Mozes doopten we hem, wat ’Wij hebben hem uit het water getrokken’ betekent. (Voor de minder bijbelvasten onder u: Mozes was een Hebreeuws jongetje dat in een biezen mandje op de rivier de Nijl dreef en door een Egyptische prinses werd geadopteerd. Later leidde hij het volk Israël naar het beloofde land. Lees Exodus 2 en verder er maar op na).

Onze Mozes was er één uit een nest van drie ongewenste poesjes, dat de eigenaar met het dreigement dat ze anders verdronken zouden worden toch nog vrij snel aan een nieuw tehuis hielp. De eerste drie dagen nadat wij hem uit zijn biezen mandje hadden gehaald, zat hij bij ons ineengedoken te bibberen onder de bank. Daarna wierp hij het juk van schuchterheid definitief van zich af.

Meer lezen

Aan het traditionele beeld van het tweeverdienersgezin waarin de moeder het huilende kroost van haar rokken schudt als ze op een zaterdagmorgen naar haar werk gaat, wordt bij ons thuis niet helemaal beantwoord. In de regel duwen de twee nazaten de vrouw die hen gebaard heeft met zachte drang naar buiten, waarbij de kleinste (2 jaar) haar op de drempel nog weleens wil toevoegen: “Wegwezen. Ga naar de bieb.”

Meer lezen