Dat mijn door zure regen aangetaste haardos steeds minder uitdagingen biedt voor een hooggekwalificeerde coiffeuse, begrijp ik ook wel. Maar toch ben ik even uit het veld geslagen als de jeugdige kapster mijn doorgroefde gelaat monstert en vraagt: ,,Zal ik ook uw wenkbrauwen even knippen, meneer?”
Categorie: Columnarchief (Pagina 2 van 7)
Een dagje naar de niersteenvergruizer, de oorsmeerverwijderaar of de aambeienaanstipper zijn nooit tot ons palet van gezinsuitjes doorgedrongen. Maar voor de jaarlijkse controle bij de tandarts wringen wij ons in allerlei bochten om de agenda’s zodanig op elkaar af te stemmen dat we ons in familieverband tussen de wijdopengesperde kaken kunnen laten kijken. Onze smoelensmid heeft er zijn activiteitenaanbod op afgestemd. Voorheen konden de nazaten na gedane zaken een cadeautje uitzoeken uit de onderste la van de kast. Nu ze 21 en 16 zijn mogen we allemaal op de röntgenfoto.
Na een hacheemaaltijd van het toilet worden gebeld voor een collecte van de Maag Lever Darm Stichting. Tijdens een hoestbui worden gestoord door het Longfonds. Of bij het braden van een plofkippetje door de Dierenbescherming. Kijk, dat heeft nog wel wat. Maar nu word ik uit mijn dagelijkse Man Bijt Hond-dutje gewekt door een meisje dat een groteske bus voor haar buik houdt en mij onbekommerd vraagt: ,,Heeft u nog wat over voor de nieuwe uniformen van de majorettes?”
En zo – eindigt het verhaal – komt het dat elk jaar op 30 april zeehonden voor de Katwijkse kust opduiken om te kijken of…
Maar laat ik bij het begin beginnen. Of ik wel eens van de gehaktballen van Hare Majesteit heb gehoord?, wil de oude garde van onze ijsclub (sinds 1893) minstens één keer per jaar van me weten. Steeds weer knik ik van ‘ja’, maar als de fles eenmaal op tafel staat moet ik dit staaltje Oranjebitter tot de laatste druppel leegdrinken.
Als de schichtige buurman van Hyacinth Bucket sluip ik behoedzaam langs de kleine caravan die vlak naast het paadje naar het toiletgebouw staat. Maar met hetzelfde instinct dat ijsberen in staat telt hun jong tot op kilometers afstand te ruiken, verschijnt mijn moeder op het juiste moment in de deuropening van haar Beijerland Sprinter. ,,Wil je nog een karbonaadje? Anders moet ik hem weggooien.”
Mijn moeder is een feeder. Ze wordt er gelukkig van als ze mensen of dieren in haar omgeving kan volstoppen. Als ze in een willekeurig weidegebied voor de tweede keer hetzelfde rondje loopt, komen paarden, koeien, ezels en geiten bij haar nadering spontaan naar het hek om een pepermuntje in ontvangst te nemen. Olifanten in alle vaderlandse dierentuinen kennen haar van gezicht. En ze is in haar eentje verantwoordelijk voor het probleem van agressieve meeuwen in kustplaatsen omdat ze spontaan dyslectisch wordt van ‘Verboden te voeren’-bordjes.
Op het mannentoilet van de veerboot hangt een aanraakscherm waarop bezoekers in zeven talen kunnen aangeven hoe tevreden ze zijn over de hygiëne in deze ruimte, de ergonomie van de urinoirs en de hardheid van het spoelwater. Heel tevreden, een beetje tevreden, een heel klein beetje tevreden, een beetje ontevreden, ontevreden, erg ontevreden of heel erg ontevreden. Een Duitse varensgast van een jaar of acht, die ik vanuit mijn ooghoeken over het schaamschot heen wat rommelig zijn blaas heb zien legen, geeft met nog nadampende handjes op het scherm aan dat het wat hem betreft allemaal dik in orde is.
In mijn favoriete kampeeruitzicht zie ik een overspannen vader die – na een lange dag van files in een hete auto – onder de ogen van een veeleisende echtgenote en twee verveelde pubers een hem onbekende vouwwagen opzet. Maar dit mag er ook zijn, constateer ik vergenoegd. Vier potentiële stemmers op de partij 50Plus rijden het terrein op, verdeeld over twee gloednieuwe campers waarvoor naar mijn inschatting een groot rijbewijs nodig is. Als op beide daken zich twee satellietschotels verheffen en langzaam hun rondjes beginnen te draaien op zoek naar een geschikt signaal, lijkt het alsof de voorhoede van twee rampenzenders zich in mijn blikveld heeft genesteld. Verwachtingsvol schenk ik nog maar eens in.
Gewapend met een schroevendraaier – om zwakke plekken in de carrosserie op te sporen – en een handjevol vragen uit het handboek ‘Hoe koop ik een sloopauto?’, liepen we met de garagehouder rond het grijze Volkswagenbusje dat provisorisch was omgebouwd tot camper. Voor het respectabele bedrag van 750 gulden dat hij ervoor vroeg, wilden mijn twee vrienden en ik op onze vakantietrip naar Biarritz niet worden geconfronteerd met verborgen gebreken. ,,Lekt de radiator niet?”, zo gooide ik er – gebogen over het motorcompartiment – nog maar eens een kritische bemerking in. Het bleek het einde van mijn status als deskundige. ,,Deze busjes hebben luchtkoeling. Dat weet iedere kneus.”
Niet dat iemand me er ooit naar vraagt, maar ik heb toevallig wel een hele goede reden om een in tranen uitbarstende vrouw nooit mijn zakdoek aan te bieden. Het zou zomaar kunnen dat ik het exemplaar dat dagelijks in mijn broekzak huist, kort daarvoor nog langs een nat fietszadel, een bebloede vinger, twee besmeurde schoenen en een loopneus heb gehaald. In die volgorde, ja, want anders wordt het een smeerboel met een katoenen zakdoek die multifunctioneel inzetbaar is.
Als je maar lang genoeg doorademt, groei je vanzelf in een doelgroep. In deze vaststelling zoek ik troost na het tot mij nemen van een krantenbericht waarin de gemiddelde leeftijd van een Kip-caravanbezitter op tussen de 50 en 55 jaar wordt bepaald. Sinds drie maanden ben ik vijftig. Maar mag uit het feit dat er al zestien jaar een Kip aan de trekhaak van mijn auto hangt, worden afgeleid dat ik al op mijn 34ste jongbejaard was?
