Het eerste slachtoffer van het comakijken ligt achter me op de bank. Na vier afleveringen van The Legacy (seizoen 2) gaat bij mijn wederhelft op deze zaterdagavond het licht uit. ,,Ja, mag het? Ik heb overdag nog gewoon werk”, zegt ze met de venijnigheid die vrouwen zo kenmerkt als ze zich aangevallen voelen.
Maand: april 2015
Het is de droom voor elke pre-vutter en zelfbenoemd ambassadeur van zijn dorp: na de vraag ‘Bent u hier misschien bekend?’ iemand in een informatieve wurggreep nemen waaruit de eerste anderhalf uur geen ontsnappen mogelijk is. Mijn prooi bestaat deze middag – op het leugenbankje bij hotel Savoy aan de Katwijkse Boulevard – uit een echtpaar uit Twello. Nee, niet in de Achterhoek, ergens tussen Apeldoorn en Deventer. Wist ik ook niet.
Na zes weken van baanloosheid moet ik er toch ‘oog’ voor krijgen, verzucht mijn wederhelft. Uit haar toon begrijp ik dat ik het oog ontbeer. Voor wat? Voor het huishouden. Dat ik uit mezelf zie wat er moet worden gedaan en niet voor elk klusje moet worden ‘aangestuurd’ (lees: van mijn vrouw opdracht krijg om iets te doen).
Het bericht op mijn Facebook-pagina dateert van 2 september 2013, om 20.13 uur. ‘Ben jij Dick van der Plas uit Katwijk?’ Een oud-klasgenote probeert mijn identiteit te verifiëren, onwetend van het feit dat er in Katwijk net zoveel Dick van der Plassen rondlopen als vlooien op een eekhoorn.
Tijdens een vakantie in Cornwall en Wales werd ik in 2011 getroffen door een Aortadissectie A. Op vragen als ‘Wat is dat?’ en is er leven na zo’n gebeurtenis wordt op deze pagina uitputtend antwoord gegeven.
Dat evolutie niet altijd gelijk staat aan vooruitgang, blijkt wel uit het speerwerpen. Onze voorvaderen wierpen om er iets of iemand mee te raken. Tegenwoordig trekt de speer een mooie boog door de lucht en nog voordat de daling wordt ingezet hollen mannen op leeftijd met een meetapparaat naar de plek waar hij doelloos in de bodem steekt. Het wereldrecord misgooien staat op 98.48 meter en is sinds 1996 stevig in handen van Jan Železný, een Tsjech.
De keren dat er wel wat wordt geraakt, spreken we van een noodlottig ongeval. Bij een speerwerpwedstrijd op het Ramapo College – een Amerikaanse universiteit in Mahwah, New Jersey, een stukje boven New York, 87 procent van de afgestudeerden vindt een baan – is dit Paasweekeinde nog een official gewond geraakt. Hij kreeg de speer in zijn linkeronderbeen. Zijn achilleshiel.
Hoe tragisch ook, ik hou van deze symboliek.
Geneeskundige kennis in de familie werkt niet altijd in je voordeel. In de aanloop naar de wielerkoers Gent-Wevelgem krijg ik deze zondagmiddag een powerpointpresentatie voorgeschoteld van mijn gecompliceerde aorta-operatie in Wales, inclusief de periode dat ik anderhalf uur klinisch dood was. ‘Ik leg het nog één keer uit’, zegt de coassistent – in wie ik op andere momenten mijn dochter herken – op gedecideerde toon.
