The LegacyHet eerste slachtoffer van het comakijken ligt achter me op de bank. Na vier afleveringen van The Legacy (seizoen 2) gaat bij mijn wederhelft op deze zaterdagavond het licht uit. ,,Ja, mag het? Ik heb overdag nog gewoon werk”, zegt ze met de venijnigheid die vrouwen zo kenmerkt als ze zich aangevallen voelen.

Wat menigeen aan den lijve ervaart, wordt pas een probleem als een autoriteit het bevestigt. Deze week was het zover. Het comakijken verspreidt zich als een ‘pandemie’ over de aardkloot, constateerde de Amerikaanse media-expert Brian Dunphy in De Volkskrant. Hij zag alle dertien afleveringen van het tweede seizoen van House of Cards binnen een etmaal. Hij keek zeven uur, sliep zeven uur en keek weer zeven uur.

Waarom?

Omdat het kan.

Voor ons is House of Cards inmiddels oude geschiedenis. Wij komen net uit Borderline en The Legacy (seizoen 2), overzichtelijke series met respectievelijk 13 en  7 afleveringen. Erger is het als je langlopende producties moet inhalen die je ooit hebt gemist. 85 Episodes van Breaking Bad, bijvoorbeeld. Of zeven seizoenen Mad Men. Zes jaargangen Modern Family.

Nee, het leven is er in het Netflix-tijdperk niet gemakkelijker op geworden.

Uit de tijd dat ik van mijn zakgeld elke maand een langspeelplaat kon kopen, herinner ik me van elke lp de teksten en de liedjes in de juiste volgorde. Nu ik 200 gigabyte muziek in mijn iTunes heb staan, weet ik vaak niet eens meer wat ik luister. Zo is dat ook met het nieuwe televisie kijken, constateert media-expert Dunphy (niet te verwarren met Phil Dunphy uit Modern Family): ,,Comakijken is heerlijk, maar je verliest ook wat. Je hebt minder tijd om te verwerken wat er op het scherm gebeurt. Minder tijd om te reflecteren op de personages.” Je mist de hunkering naar de wekelijkse aflevering, zoals we die nog wel ervaren bij Game of Thrones of Better call Saul (net weer even afgelopen).

Onze gewoonte om goede series binnen het huwelijk gezamenlijk te consumeren, leidt ook tot vervreemding. Op de vele avonden dat mijn eega voor de politiek op stap is, zoek ik mijn toevlucht tot de B-categorie van Daredevil en Gotham, waarvan ik zeker weet dat ze die niet wil zien. In het weekeinde is het dan vaak weer een race tegen de klok om van de uitverkoren reeksen gezamenlijk het slot te halen.

Slachtoffers van comakijken weten zich niet altijd opgemerkt. Ook ontkenning speelt een rol. Dat mijn eega het laatste cruciale kwartier van The Legacy (seizoen 2) heeft gemist, biecht ze pas op als ik in al mijn kwetsbaarheid in de echtelijke sponde lig. Het heeft ook wel wat, om in het schemerdonker ouderwets genoeglijk de laatste scenes door te nemen.

(Pas op, deze laatste passages bevatten spoilers!)

,,En toen?”

– ,,Toen begroeven ze alle kunstwerken.”

,,En toen?”

– ,,Toen liepen ze met zijn vieren terug naar het huis.”

,,En Thomas?”

– ,,Die lag nog in het ziekenhuis.”

……

– ,,Luister je nog wel?”

Alweer in coma.