Haar naam en waardigheid lijkt zij te ontlenen aan een elf uit The Lord of the Rings-trilogie. Maar Imogen is onze fysiotherapeute en iedereen op de hartafdeling van het University Hospital of Wales is als de dood voor haar. Zij is degene die je komt halen voor je eerste stapjes na de operatie, technieken leert om op te staan met een opengezaagde borstkas en je aan het eind van de therapie meeneemt voor de ultieme beproeving: de trap. ,,Heb je die al gedaan?”, vraagt een breekbaar oud mannetje dat me elke dag komt vertellen over de tinmijnen in de Brecon Beacons. Ik schud mijn hoofd en hij zucht, zoals alleen gepensioneerde mijnwerkers kunnen zuchten. ,,Lucky you.”
Maand: maart 2015 (Pagina 2 van 3)
Een enkele te vroeg afgeschreven schrijver daargelaten, is het weinigen gegeven bij leven kennis te nemen van hun eigen necrologie. Zelf heb ik er ook een beetje tegenop gezien, maar twee maanden nadat ik uit mijn vorm van bijna dood-zijn ontwaakte, lees ik het twitterjournaal dat mijn dochter bijhield voor het thuisfront overzee. ,,Ging niet zo goed vandaag. Hij is in staat een tijdje zelf te ademen, maar stopt dan plotseling, waarop de machine het weer moet overnemen. Verder is hij nog steeds onrustig en probeert hij zijn handen omhoog te doen om aan de tube in zijn mond te trekken. Zijn gedrag was, wat de dokters noemen, ‘inappropriate’.”
Achter zijn bureau verandert de cardioloog in het reclamemannetje dat een onwillige crediteur door de telefoon toeroept: ,,Dan verkoop je toch gewoon je boot?” Niet mijn luxe jacht is het gespreksonderwerp, maar zijn vaste overtuiging dat ik mijn verdere leven aan de bètablokkers vastzit. Het zinnetje waarmee hij me recht overeind in mijn stoel krijgt, luidt: ,,Dan fiets je toch gewoon wat minder hard?” Dat had hij nou niet moeten zeggen.
Ze is een beetje (WAT ZEG IK, EEN BEETJE?) doof, maar had net zo goed blind kunnen zijn, zo trefzeker vindt mijn moeder haar weg in het labyrint van zerken op begraafplaats Duinrust. Hier zet ze een bloempot recht, daar veegt ze met haar zakdoek een vogelpoepje van een steen. In striemende hagelbuien lopen we van Grote Piet naar Kleine Piet en van Dick naar Dirk. Haar ouders hebben voor de naamgeving van hun kinderen nooit de originaliteitprijs gekregen. Mijn moeder heet Pietje.
Normaal ben ik niet van het gluren naar decolletés, net zomin als ik in mijn eerste leugentje ben gestikt. Maar het klinische feit dat de Oostenrijkse gleuf van de mevrouw in het zwarte, laag uitgesneden kruippakje tegenover me vrijwel doorloopt tot aan haar eva’s appel, intrigeert me buitengewoon. Het zijn geestdodende minuten, op de hometrainers van het revalidatiecentrum waar de mij onbekende dame en ik ons trainingsschema afwerken.
De wreedheid van de natuur lijkt verpakt in een dolletje. Vijf orka’s zwemmen op hun gemakkie, half boven water, naar een drijvende ijsplaat waarop een zeehondje ligt te zonnebaden. Vlak voor de schots duiken ze synchroon onder en geven het wateroppervlak nog een flinke klap met de staart mee. De golf die hierdoor ontstaat spoelt het knuffeldiertje het water in, waar het door de killer whales bij zijn staart wordt gepakt en naar de diepte gesleurd om daar – niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde – te verzuipen en te worden opgevreten. ,,Mooi hè”, verzucht ik tegen mijn nazaten, die ik voor dit tafereel uit ‘weer zo’n stomme natuurfilm’ kortstondig naar de tv heb gelokt.
Het spel komt uit het blad Margriet en is bedoeld om met elkaar in gesprek te raken. Maar van die redenen om van deelname af te zien, word ik me pas achteraf gewaar. Ook met antwoorden als ‘Naar de baarmoeder, want daar pas ik niet meer in’ kom ik niet weg na de vraag ‘Naar welke plek zou je nooit meer terug willen?’ Uit arren moede roep ik maar wat me als tweede te binnen schiet: het Universiteitsziekenhuis van Wales.
Na een heel rijtje Hollands welvaren te hebben afgewerkt met een plichtmatig ‘Gelukkig Nieuwjaar’, zie ik het gezicht van de wensende medemens opklaren. Ha, een uit de dood opgestane chronisch zieke met een geschonden lichaam. ,,Nou, en voor jou natuurlijk heel veel
gezondheid in 2012.” Alsof dat vorig jaar geholpen heeft.
Mojácar – De grijze koppies van veel deelnemers aan ’Leven als een prof’ zijn verraderlijk. Zo’n taaie krasse knar die je op de eerste helling lachend voorbij rijdt, bekent pas ’s avonds aan de bar dat hij elk jaar zeker 20.000 kilometer wegtrapt, al zeventien keer van start ging in de Alternatieve Elfstedentocht en negen marathons heeft gelopen in krap drie uur.
Een kleine vijftig lezers van deze krant leefden afgelopen week als een prof tijdens een wielerstage in Spanje. Dat wil zeggen: alles wat afleidt van het fietsen, is hen uit handen genomen. Door het personeel van het Oasis Tropical Hotel in Mojácar, dat geregeld onderdak verleent aan professionele wielerploegen. Maar ook door de medewerkers van het Serge Baguet Bicycle Center, die de ritten uitzetten, de bevoorrading verzorgen en regelen dat de (huur)fietsen in optimale conditie zijn.
Een minimum aan conditie is vereist voor deze fietsreis naar het favoriete trainingsgebied van het wielerpeloton. Aan die richtlijn blijken alleen de rijders in groep C zich te hebben gehouden. In A en B wordt serieus gekoerst, onder leiding van onder anderen (oud-)profs als Franky de Gendt (een knecht uit de tijd van Jan Raas in de periode TI Raleigh). Ook andere cracks worden ingevlogen, zoals de fameuze sprinter Freddy Maertens, die op dinsdag laat zien dat hij het fietsen nog niet is verleerd.
Fietsers zijn individualisten, die met elkaar lichte (lees: oppervlakkige) gemeenschappen vormen. Maar ergens in deze acht dagen Mojácar is er gespot met die wet. De individualisten zijn een groep geworden, van mensen die niet alleen samen fietsen, maar ook levensverhalen uitwisselen. Zo vergezelt Gerard Mesman (56) uit Purmerend zijn zoon Matthijs (22), die deze week vooral is meegegaan om te oefenen voor de Alpe d’Huzes. De jongste deelnemer aan ’Leven als een Prof’ wil minimaal vijf keer die berg op, voor zijn moeder die vorig jaar aan kanker overleed. Na het overlijden van zijn vrouw heeft Gerard zelf veel gehad aan de fiets; de sport heeft hem geholpen bij het verwerken van het verlies.
De oudste deelnemer Cees Moeijes (76) uit Wognum is vlak na de Tweede Wereldoorlog met wielrennen begonnen. Nog net niet op een racefiets met houten banden, maar veel scheelde het niet. Hij reed deze week op zijn gemak nog met de B-groep mee.
En wat te denken van Ina Swinkels uit Hoorn. Een oma, geeft ze zelf toe, van 62. Maar wel een oud-marathonloopster die op haar 55e in haar leeftijdscategorie nog Nederland kampioen werd. Een zwakke knie dwong haar te gaan fietsen en dat doet ze met net zoveel fanatisme als waarmee ze ooit de hardloopschoenen aantrok. Ze kan zich nog boos maken om het eerste mannengroepje daar haar als fietsmaatje weigerde.
Iedereen in de groep is ervan overtuigd dat deze fietsstage een vervolg moet krijgen. Een minimum aan fietsconditie is vereist om acht dagen te leven als een prof. Maar wie een mooi verhaal meebrengt is ook zónder van harte welkom.
Op de site van de krant hield ik een dagboek bij:
De in groepsreizen gespecialiseerde collega had het al voorspeld. De eerste dagen is alles rozengeur en maneschijn, daarna is er altijd wel iemand die de deksel van de emmer met stront schopt. Nou ja, hij zei het niet met zoveel woorden, maar hier kwam het in grote trekken wel op neer. En warempel, halverwege de week is het ‘half uur-incident’ een feit.
