Saajid Badat heet de man die ervoor verantwoordelijk is dat ik bij detectiepoortjes op Schiphol, of willekeurig welke andere luchthaven in de wereld ook, mijn bergschoenen moet uittrekken. Aanvankelijk ging het signaal alleen af door de ijzeren haakjes die de veters op hun plek houden, maar nu is één enkele blik van een beambte op de geribbelde zolen al voldoende om de gang langs de scanapparatuur op kousenvoeten te maken. Badat heeft verklaard dat hij in 2001 bomschoenen droeg op vluchten van Pakistan naar Nederland en van Nederland naar Groot-Brittannië.
Maand: maart 2016 (Pagina 2 van 2)
Toen ik een kwart eeuw geleden afscheid nam als politiek verslaggever in mijn woonplaats, werd ik toegesproken door de nestor van de raad, kreeg ik een herinneringsboek met vileine stukjes en een stropdas met gemeentewapen cadeau. Ontroerd nam ik mij voor om, als ambteloos burger, elke maand trouw de raad te blijven bezoeken. Ik ben nooit meer geweest.
,,Net zo natuurlijk als de kinderwens is het vurige verlangen dat de nazaten op enig moment het ouderlijk huis ook weer verlaten. Een eerste logische stap daartoe, is de aankondiging dat ze niet meer mee willen op vakantie. Doorgaans als ze een jaar of zestien zijn.” Ik spreek deze zinnen op plechtige doceertoon uit tegen mijn twee neven van (bijna) 20 en 23, die zojuist blijmoedig bekend hebben gemaakt dat ze met ons (ja, ook met ons, want wij zouden deze zomer met hun ouders gaan kamperen in Frankrijk) mee op vakantie gaan. ,,Gezellig”, vinden zij. ,,Niet natuurlijk”, betoog ik nog maar eens.
Vergelijkingen met nog in leven zijnde verwanten dragen alleen boven de wieg een complimenteus karakter in zich. In de jaren daarna zijn ze uitsluitend bedoeld om de herkomst van slechte eigenschappen te duiden. Dus als ik – na vijf martelende minuten in een pashokje met een spijkerbroek die niet verder wil dan mijn bovenbenen en een T-shirt dat dankzij een neklabel op A3-formaat ergens halverwege mijn rug blijft steken – zichtbaar geërgerd voor de deur van de kledingzaak op mijn vrouw ga staan wachten, weet ik dat het niet complimenteus bedoeld is wanneer ze me voorbijloopt met een venijnig: ‘Je bent precies je dochter.’
