Met het zelfmedelijden dat erop wijst dat hij al een echte man begint te worden, piept mijn zoon (9) tegen mijn vrouw: ,,Ik geloof dat ik een beetje hoofdpijn heb.” Het gebaar waarmee hij, staande op de onderste trede van de trap in de woonkamer, zijn hand naar zijn gekwelde schedel brengt, heeft iets dramatisch. Net als de uitdrukking op zijn gezicht als zijn moeder – iets te hard voor iemand met hoofdpijn – er in hoog tempo de volgende monoloog uitgooit:
Dat komt omdat je al de hele middag voor de computer zit. En scheel kijkt naar de televisie, die ook nog aanstaat. Daar stop je nu mee, en je komt gelijk naar beneden. Ga maar een boek lezen. En na het eten direct je pyjama aan. Ga maar een keer lekker vroeg naar bed. Zul je zien dat het morgen helemaal over is.”
