Boven de koekenpan waarin ik een restje Chinees opwarm, mijmer ik over één van de definities van een gezin: een groep individuen die elkaar voor het avondmaal aan de eettafel treft. Als dat zo is, zijn wij vanaf deze week geen gezin meer. We hebben ons nageslacht geofferd aan het verenigingsleven, dat alle trainingstijden voor dit seizoen ruwweg tussen vijf en zeven heeft gepland. De vrijdag is het voorlopige dieptepunt voor de gezamenlijke maaltijd. Rond halfzeven bak ik – na een lange dag van hard werken – mijn eigen overgeschoten prakje op. Om halfacht schuif ik de pannenkoeken van mijn zoon in de magnetron. Om kwart over acht gaat de pizza van mijn dochter de oven in. En om kwart voor negen, als mijn vrouw thuiskomt van haar werk in de plaatselijke bibliotheek, doet zij zich tegoed aan een Indische maaltijd, ook uit de magnetron.

Meer lezen