Hou het klein, hou het simpel. Aan de educatie van mijn nageslacht draag ik weinig bij, maar dit advies heb ik altijd paraat als er wordt gebrainstormd over een onderwerp voor een opstel, een presentatie of – in dit geval – een profielwerkstuk. En zo vind ik mezelf op een maandagavond terug in een lokaal waarin mijn zoon en een klasgenoot aan een select publiek het verschijnsel El Niño – inclusief de wereldwijde klimaatgevolgen in Azië en Zuid-Amerika – probeert duidelijk te maken.
Maand: januari 2016 (Pagina 1 van 3)
Nee, ik denk niet dat alle Italianen naar salami ruikende maffiabaasjes zijn. Behoudens de types die ik op het Journaal afgevoerd zie worden door de Carabinieri alsmede een paar honderd vuilnismannen in Napels, beschouw ik ze over het algemeen als gastvrij en voorkomend, vooral tegen mijn (blonde) echtgenote.
Zelf kan ik ook wel wat redenen bedenken om niet naar een bepaald land op vakantie te gaan: te koud, te nat, te heet, te kaal, te druk, te saai, te duur, te ver – en dan beperk ik me nog tot de nadelen met één lettergreep. Maar nu stuit een kampeervakantie naar Italië op een veto vanwege een voorwerp dat wat mij betreft nog nooit een rol in welke afweging dan ook heeft gespeeld: de badmuts.
Het laatste rondje door het huis was voor het rechttrekken van dekbedden, het oprapen van verweesde knuffels en, in het vage schijnsel van het bedlampje, het opruimen van rondslingerend speelgoed en een kus op een slapend voorhoofd. Nu sluit ik computers af, koppel mobiele telefoons los van hun opladers en gun in de pauzestand ronddraaiende cd’tjes hun welverdiende nachtrust. Bij binnenkomst van de kinderkamers is het nachtlichtje vervangen door een zee van flikkerende ledjes, alsof je de controlekamer van een kerncentrale binnenstapt. Er schiet me een krantenkop te binnen. Kind verbruikt 50 euro stroom.
Voor een leek – en zo mag ik in het eeuwenoude gilde der vrijwilligers van de landijsbaan wel worden genoemd – komt het gevaar altijd uit onverwachte hoek. Het ergste dat ons aan het begin van de vorstperiode kan overkomen? De ervaren ijsmeester kauwt even op deze vraag, haalt zijn neus op en fronst zijn wenkbrauwen, om de onwetende nadrukkelijk op zijn plek te zetten. ,,Een vos die met zijn gore poten over onze één nacht ijs gaat. En sneeuw natuurlijk. Dat is funest voor een baan in wording.”
Zoals ik nog steeds geen standwerker voorbij kan lopen zonder zijn magische tomatensnijder aan te schaffen, zo viel ik in mijn jongelingsjaren als een blok voor de welkomstgeschenken van ECI. Een riant pakket met rijk geïllustreerde uitgaven over de leefwijze van de Inuit Indianen of het eerste deel van een serie over de Zuid-Afrikaanse Boerenoorlog, met daar bovenop nog een autoradio met cassetterecorder. De enige verplichting die je daarmee aanging was een levenslange veroordeling – want opzeggen bleek verrekte lastig – tot de driemaandelijkse aanschaf van weer een pronkjuweel voor boeken- of platenkast.
Zelf heb ik me met ‘Menu B’ altijd prima kunnen redden, maar het beoogde onderwijsinstituut van onze zoon profileert zich met Chinees. Het ouderforum tijdens deze open dag lijkt mij een prima moment om de mensenrechtensituatie in dit land onder de aandacht van de schoolleiding te brengen, maar mijn aspiraties worden gesmoord in feestelijke bakken met miniloempia’s en schaaltjes pittige saus die rond 11(!) uur de aula worden ingedragen. Waar is Erik van Muiswinkel als je hem nodig hebt?
Het echtpaar dat de liftdeur van de seniorenflat van mijn moeder openhoudt, is ongeveer van mijn leeftijd. We wachten nog even op mijn twee nazaten, die voor het trappenhuis staan te kijken bij hun neef die zijn nieuwe brommer vastlegt met een ketting waarmee ze normaliter booreilanden verslepen. Als het ons te lang duurt, gaan we alvast naar boven. ,,Wat bijzonder dat ze nog meegaan naar hun oma”, zegt, tussen de derde en de vierde verdieping, de vrouw van het echtpaar een beetje jaloers. ,,Die 16-jarige van ons wil echt niet meer.” Nog één verdieping te gaan, dus ik onthul maar een deel van het geheim. ,,Deze oma maakt frikandellen speciaal.”
Communiceren tijdens de maaltijd is een overschatte bezigheid. De gecombineerde functie van lees- en eettafel zorgt ervoor dat wij ontbijt, lunch en diner gebruiken in een prettige chaos van boeken, kranten, tijdschriften en reclameblaadjes. Maar nu kijkt onze dochter (18) toch even op uit haar ‘Leerboek Psychiatrie: kinderen en adolescenten’ om een tijdbommetje tussen onze bietjes te gooien: ,,Weten jullie eigenlijk wel welk type ouders jullie zijn?”
