Identiteitspapieren. Rijbewijs. Creditcard. Bankpas. Verzekeringskaartjes. ANWB-lidmaatschap. Kampeercarnet. OV-chipkaart. En een paar honderd euro baar geld. ,,Dat heb ik dus allemaal drie kwartier geleden in de afvalbak bij de McDonald’s gegooid”, zeg ik tegen mijn collega, met wie ik de zomersluiting van de bedrijfskantine heb aangegrepen voor een vette lunch in de binnenstad.
Maand: juni 2015 (Pagina 1 van 2)
Als handelaar op Marktplaats kan ik op de gekste momenten worden gebeld. Als ik gebukt onder boodschappentassen naar mijn auto strompel. Met de blik op een mikvlieg in een urinoir staar. Of naast een politiewagen in de file in een reflex mijn mobiel aan neem. ,,Ja hallo, met Sjors hier. Is die minidisk nog te koop? Wat is je bodemprijs? Vijftig euro? Is veertig euro ook goed? Mooi. Dan heb ik nog één probleempje. Ik woon in Rotterdam en ik heb geen auto. Je bent de komende dagen zeker niet toevallig in de buurt, voor je werk of zo, om hem even te brengen?”
Het ging zoals met zoveel grote gebeurtenissen die hun schaduwen vooruit werpen: je stelt je er altijd te veel van voor. De rugzak vol scepsis waarmee je normaal door het leven ploegt, had zich gaandeweg toch weer met illusies gevuld.
Het heeft toch iets pathetisch, als een volwassen man zich jammerend op een plunjebaal met legerkleding stort. Helemaal als het niks uithaalt. Met een mengeling van minachting en vastberadenheid velt mijn eega het doodvonnis over de erfenis van de tijd dat ik onder de wapenen was. ,,Dat spul ligt hier al twintig achter het luik te beschimmelen. Ik wil het niet langer in mijn huis.”
Gezinsleden zonder legerervaring hebben er wel eens boze dromen over. We staan met de caravan vooraan in de rij van de veerboot en onze auto wil niet starten. Als de laadklep zich opent beginnen achter ons gestresste vrachtwagenchauffeurs, getatoeëerde hippies in afgetrapte campers en Duitse proleten in dure Mercedessen op hun claxons te drukken. Het is ons al vaker overkomen en nu ik – bijna in Harwich – de contactsleutel omdraai komt er opnieuw niet meer dan een zielig zoemtoontje onder de motorkap vandaan. ,,Welkom in je nachtmerrie”, zeg ik tegen mijn vrouw.
Met de aarzelende tred die bij haar leeftijd hoort, duwt een grijze dame haar rollator het zebrapad op. Ik minder vaart, schakel terug en geef met een weids armgebaar te kennen dat ze kan oversteken. “Ja, hallo!”, klinkt het verontwaardigd van de achterbank, “moet je dan overal voor stoppen!!!” Mijn zoon (7) heeft twee maanden gespaard voor de Aerotube uit de Legoserie ‘Life on Mars’, waarvan volgens hem in heel Nederland nog maar één exemplaar in de winkels ligt. Elke vertraging op weg naar de lokale Intertoys kan fataal zijn.
Elke automobilist die me rechts passeert op de smalle binnenweggetjes van het Engelse Graafschap Kent, steekt woedend zijn middelvinger op. Die hartelijkheid ben ik als bezitter van een iets te brede caravan wel gewend, maar dit keer vorm ik – met de auto-sleurhutcombinatie van mijn ouders op nog geen meter afstand van mijn eigen kentekenplaat – de voorhoede van een alleen met ware doodsverachting te passeren Hollandse vakantiefile. Bumperkleven doet mijn vader niet uit hufterigheid. Hij is als de dood me in den vreemde uit het oog te verliezen.
Wat is het verschil tussen het College van Kardinalen en de afgevaardigden naar de districtsvergadering van de NTFU? Kardinalen hebben na hun tachtigste geen stemrecht meer. In de kantine van de wielerclub waar het bestuur witte rook van ons verwacht, heb ik niet het idee dat ook hier die leeftijdgrens wordt gehanteerd. Met mijn 52 jaar ben ik nog maar een broekie. Met de kardinalen – en ook met deze aftredende paus – heb ik wel gemeen dat ik tijdens het conclaaf al twee keer ben ingedommeld.
Er kleven natuurlijk ook smetjes aan Al-Qaeda, maar met hun administratie is niks mis. Dat blijkt wel uit het relaas van Mohamed Djitteye, een kleine middenstander in het onrustige Noord-Mali. Toen er een karavaan terreinauto’s met de vlaggen van de terreurbeweging voor zijn nering stopte, vreesde hij aanvankelijk voor zijn leven, of in elk geval voor de inhoud van zijn kassa. Maar de commandant van het groepje strijders bliefde alleen een potje mosterd en vroeg na betaling keurig om een bonnetje voor deze aanschaf van 1,60 euro.
De droom komt elk jaar rond deze tijd terug. Mijn zoon zit in een klasje met van die handige Chineesjes, die aan de lopende band iPhones, digitale camera’s en externe geluidskaartjes voor laptops produceren. Aan flauwe, slijmerige gedichtjes wordt in deze steriele omgeving niet gedaan. Vader is ook zonder schriftelijke huldeblijken al heel blij met zijn cadeautje.
