Vaderdag

De droom komt elk jaar rond deze tijd terug. Mijn zoon zit in een klasje met van die handige Chineesjes, die aan de lopende band iPhones, digitale camera’s en externe geluidskaartjes voor laptops produceren. Aan flauwe, slijmerige gedichtjes wordt in deze steriele omgeving niet gedaan. Vader is ook zonder schriftelijke huldeblijken al heel blij met zijn cadeautje.

Behalve met een schuldgevoel word ik steevast wakker in het besef dat in het vrijwel geheel blanke klasje van mijn zoon (8) het aan elkaar plakken van twee geverfde WC-rollen al als het summum van techniek wordt beschouwd. Een verrekijker? Nee, een houder voor blauwe en rode pennen om op mijn bureau te zetten. Altijd al willen hebben.

Wat zegt deze droom meer dan dat wij het – ook in het onderwijs – de komende tijd op alle fronten verliezen van de Chinezen? In elk geval dat de vader de afgelopen weken in allerlei reclame-uitingen is neergezet als een grote kleuter met een interessegebied dat niet verder reikt dan alles met een stekker en een onbegrijpelijke afkorting.

Bij mijn landelijke dagblad valt uitgerekend in deze periode de commerciële bijlage Hypes in Hightech in de bus. Als vaders zich niet verlekkeren aan apparaten die Mpeg4, AAC of DivX afspelen, gaan ze voor de barbecue. Meer type vaders zijn er niet. Of het moet de vader zijn die voor Vaderdag ‘niets weet te vragen’. Het is vooral dit type dat bij de naaste familie de twijfel zaait of Vaderdag überhaupt nog wel in ere moet worden gehouden. (Recent onderzoek van De Telegraaf: 53 procent voor afschaffing vaderdag).

Behalve dat ik geen enkele affiniteit heb met die groep die ‘niks weet te vragen’ (iemand die zich het hele jaar door breed oriënteert, weet altijd wel wat) ben ik als vader niet voor één type te vangen. Als onze lokale leverancier op de ochtend voor Vaderdag niet net de laatste Ipod Photo (30Gb, ook en vooral geschikt voor muziek op het AAC-formaat) aan iemand anders had verkocht, had ik me met liefde in de categorie hightech-vaders kunnen scharen. Nu viel mij een roestvrijstalen barbecue ten deel, inclusief Het Barbequeboek (bij Albert Heijn schrijven ze het nog met een q) met de stigmatiserende ondertitel ‘(Vooral voor mannen)’.

Maar het absolute hoogtepunt was het in deprimerende kleuren beschilderde houten plankje van mijn zoon, waarop op onregelmatige afstand van elkaar vier – eveneens bontgekleurde – knijpers waren geplakt. Een onmisbaar onderdeel van de basisuitrusting van een seriemoordenaar van kleine knaagdieren, was het eerste wat mij te binnenschoot. Maar het bleek een houder om (natgeworden?) brieven aan op te hangen.

Altijd al willen hebben.

Uit de krant van 20 juni 2005.