Bungelen

Te veel zelfgenoegzaamheid (Reinout Oerlemans) is niet goed, maar ook ik word soms overvallen door momenten van intense tevredenheid. ,,Het is nu kwart over acht en alle buitenlichten zijn uit”, meld ik mijn eega in de vroege ochtenduren, na een inspectierondje van de voordeur naar het schuurtje. Sinds eind september probeer ik alle schakelklokken in ons huis er van te doordringen dat de wintertijd is begonnen. Net voor het einde van 2008 is het me gelukt.

Onderschat nooit kleine ergernissen. Relaties zijn er op stukgelopen. Moorden door gepleegd. Wereldoorlogen uit ontstaan. Niet dat ik de afgelopen drie maanden constant met mijn schakelklokken in de weer ben geweest. Zoals gewoonlijk trokken onkunde en lamlendigheid eendrachtig met elkaar op. Het leven ging door, met al zijn ups en downs. Maar onbewust vrat het aan me, elke keer als ik op de gekste tijden mijn buitenlampen aan en uit zag floepen of, zoals bij het licht naast de voordeur het geval was, drie maanden dag en nacht hardnekkig zag branden. Gelaatsuitdrukkingen van gezinsleden heb ik subtiele gradaties tussen laatdunkend en minachtend zien aannemen. ,,Gelukkig zit er wel een spaarlamp in”, probeerde ik, in de donkerste uren der benauwdheid, toch altijd de zonzijde te blijven zien.

Ons huis beschikt over niet minder dan drie verschillende typen schakelklokken, elk met hun eigenaardigheden. De ene is elektrisch, kan gebruikmaken van dertig verschillende programma’s en beschikt over een display dat zo uit het controlepaneel van een snelle kweekreactor lijkt te zijn geschroefd. Maar omdat de gebruiksaanwijzing destijds tegelijk met de verpakking in de oudpapiertas is verdwenen, heb ik geen idee hoe deze aan te sturen. Na elk wanhopig probeersel moet ik een etmaal wachten, om het resultaat te zien. Ja, ook dat vreet tijd.

De andere klok is voorzien van een cirkel van gele pinnetjes, die je met tientallen tegelijk moet induwen of uittrekken – ik heb echt geen idee – om de lamp te laten in- of uitschakelen. De derde is een klassieke klok met rode en groene pinnetjes, die in een binnen- en een buitenrand kunnen worden geplaatst (waarom niet gewoon één rand?). Vanaf het moment dat ik ze heb verwijderd en aangepast, leiden alle drie de schakelklokken hun eigen leven. Pinnetjes zitten verkeerd, mechanismen lopen vast, schakelprogramma’s worden in verkeerde modules veranderd, kortom, heel het radarwerk komt knarsend tot stilstand, als in een scène van een Harry Potterfilm.

De weigerende schakelklokken zijn het symbool van mijn onmacht dit huishouden gesmeerd te laten lopen. Al een half jaar zitten we met een vaatwasser waarvan het handvat is afgebroken. Een reserve-exemplaar ligt werkeloos in een keukenlaatje omdat het paneel waarachter de vaatwasser verborgen zit, zich niet door mij laat verwijderen. Dus kan ik niet bij de schroeven. Ook de koelkast zit achter zo’n paneel en uitgerekend daarvan brak het handvat afgelopen week in tweeën. Verder klemt de poortdeur, knipperen en brommen de lampen boven de eettafel door een onwillige dimmer, lekt de douchecabine door gebarsten voegen en moeten in de woonkamer hoognodig het plafond worden gewit, de muren gesausd en de deuren geverfd. Handige mannetjes van wie ik via-via 06-nummers heb gekregen, laten me bungelen, offertes voor het binnenschilderwerk laten maanden op zich wachten.

Maar mijn inmiddels werkende schakelklokken (de oplossing bleek het weggooien van het apparaat met de gele pinnetjes en het omwisselen van de schakelaars van het lampje naast de voordeur en de schuurdeur; vraag me niet waarom, maar opeens werkt het weer) zijn een nieuw begin. Ik kan het verschil maken, ook al duurt het een paar maanden.

Heel langzaam dringt dit besef nu ook tot mijn gezin door. Mijn eega put kracht uit het voorbeeld van een zus en zwager, die een zondagse koffievisite bij mijn moeder overslaan omdat ze ‘even’ alle muren in hun woonkamer van een ander kleurtje voorzien. Een andere zwager bouwt met zijn blote handen een huis voor zijn oudste zoon. Onze schilder is gevraagd zijn uitblijvende offerte te stoppen op een plek waar de zon niet schijnt, de handige mannetjes laten wij nu bungelen totdat ze zich als gevolg van de kredietcrisis met hangende pootjes bij ons melden. Als er dan nog wat te reparen valt, tenminste. Want ik voel me sterk. Ik ga plafonds witten, muren sauzen en deuren verven.

En dat is nog maar het begin.

2009 wordt mijn jaar.

Uit de krant van 30 december 2008.