Staan moeders dichter bij de dieren, met hun instinct om signalen van hun kroost op de enige juiste wijze te interpreteren? Waar mijn dochter en ik het gekreun en gesteun van mijn zoon en haar broertje geërgerd afdoen als een zoveelste terroristische poging om ons uit de slaap te houden, werpt mijn eega de dekens van zich af, overbrugt de luttele meters die haar in onze vierpersoonshut van haar jong scheiden en sleurt hem aan één been vanuit zijn bovenbed richting de badkamer. Hier gaat hij twee seconden later gierend over zijn nek. ,,Zie je wel”, sist mijn vrouw gelijkhebberig. ,,Het toetjesbuffet.”
Maand: juli 2015 (Pagina 3 van 4)
Met de onverholen afkeer van de afgewezen vrouw staart mijn eega naar het schermpje van mijn Garmin GPSmap60 Cx. Op haar schoot ligt de AA Roadmap Groot-Brittannië, waarop ze met haar wijsvinger argwanend onze vorderingen bijhoudt. Elke beslissing van de satellietnavigator – die ik blindelings volg – wordt door haar in twijfel getrokken. ,,Wat doet ie nu weer? Zo was ik echt niet gegaan. Rijd toch gewoon rechtdoor!”
Als ik haar vijf minuten lang verbaal – maar tevergeefs – duidelijk heb gemaakt dat er in de zes meter van ons huis naar de schuur geen enkel gevaar valt te duchten, wordt het tijd voor een demonstratie. Ik loop van het terras bij de achterdeur het nauwe paadje op, passeer de boom die midden in een cirkel van klinkertjes staat en loop onder de pergola met de blauwe regen, die onze tuin in tweeën deelt. “Zie je wel dat…”, wil ik zeggen, als opeens een kleverig masker over mijn gezicht wordt strakgetrokken, mijn oogleden en lippen zich vullen met een slijmerige substantie en ik in mijn ooghoek nog net iets gestreepts en harigs zie wegschieten. “Zie je wel dat hier spinnen zitten”, zegt mijn dochter (12).
Als Halo 4 spelen op de Xbox360, onderuitgezakt op de bank hangen en chips eten een eerzame professie was, waren we er al uit. In die combinatie van bezigheden heeft hij de afgelopen jaren een zeldzame graad van perfectie bereikt. Maar zolang de samenleving andere eisen stelt aan onze zoon (16), loop ik met hem informatieavonden af voor een vervolgstudie na zijn vwo.
Beste medewerker,
De laatste weken voor de jaarlijkse zomersluiting van ons bedrijf (van 4 juli tot en met 19 augustus) zijn aangebroken. Door middel van deze brief wil ik u op de hoogte stellen van enkele zaken die voor u belangrijk zijn.
Het betreft hier de volgende data:
Normaal word ik in de hal van mijn favoriete Albert Heijn-filiaal begroet door een tandeloze straatkrantverkoper, maar nu dartelt er een aantrekkelijke, jonge vrouw op mij af. ,,Goedenavond mijnheer, weet u dat het vandaag Nationale Knuffeldag is?” Eerlijk gezegd was het fenomeen mij volslagen onbekend, maar nog voordat ik ‘O ja, is het alweer zover?’ heb kunnen mompelen, vraagt ze of ze mij een knuffel mag geven. Pas nadat we elkaar met de onhandigheid van twee voor elkaar volkomen vreemden hebben omhelsd, valt me het klembord in haar hand op. ,,Zou ik nu misschien 30 seconden van uw tijd mogen?” Zeg dan maar eens nee.
Nauw verbonden met de heroïek van het wielrennen zijn de valpartijen. Van de Tour de France van 2011 beklijft niet de overwinning van de kleurloze Cadel Evans, maar de kont van Johnny Hoogerland nadat hij uit het prikkeldraad is geknipt. Daar houd ik me maar aan vast, als ik bloedend uit minimaal vijf indrukwekkende wonden een beetje beteuterd naast mijn racefiets sta. Ook nog een slag in mijn wiel en een lekke band, zie ik. Waar blijft de materiaalwagen, als je hem nodig hebt? En de Tourarts?
Ouderdom komt met gebreken, maar brengt ook privileges met zich mee. Het mij onbekende jongmens waarmee ik op deze zondoorbakken zaterdagmiddag gezellig keuvelend de Alpe d’Huez opkruip, heeft zich al neergelegd bij een bijrol in het wielercircus dat La Marmotte heet. ,,Kracht in de benen hebben we niet meer”, zo vat hij onze lichamelijke toestand samen, ,,maar ouwehoeren lukt nog wel.” Hij gaat, als begin dertiger, nog hooguit voor zilver. En jij? ,,Voor goud”, zeg ik. ,,Als vijftigplusser mag ik er vanaf hier twee uur over doen om boven te komen. Ik fiets met een bejaardenpas.”
Onder degenen aan wie mijn vader op zijn sterfbed een afscheidsbrief stuurde, was Dirk Kuijt. Mijn pa was een grote fan van Dirk, zijn plaatsgenoot, de visserszoon in wie hij – zelf oud-visser – de kracht, de werklust en de onverzettelijkheid bewonderde. Bij de brief deed mijn vader een exemplaar van zijn boek waarin hij verhalen uit de visserijwereld vastlegde: Vissersbloed. Dat heeft Kuijt ook, tenslotte. Dirk belde een dag later op om te bedanken en ze hadden volgens mijn vader een fijn en warm gesprek. In de paar weken dat hij nog leefde, werd hij een nóg grotere Dirk Kuijt-fan. En ik ook.
Leuk geprobeerd van die Nigerianen, denk ik, als de blanco envelop een vordering prijsgeeft van de Landelijke Associatie van Gerechtsdeurwaarders, kortweg LAVG. Of mijn wederhelft – het schrijven staat op haar meisjesnaam – maar even 1373,63 euro wil overmaken wegens nog openstaande mobiele telefoonrekeningen van Tele2. ‘Bij gebreke van een en ander wordt u – voor zover nodig – nogmaals gesteld in verzuim en zal de zaak in rechte aanhangig worden gemaakt.’ Met alle ellende en bijkomende kosten van dien, uiteraard, is de dreigende ondertoon van deze kromme zin.
