Jeremy Clarkson werd gisteren geveld door een klap die hij een paar weken geleden zelf zou hebben uitgedeeld, Willem Holleeder werd onderuit gehaald door zijn zussen en ik struikelde verbaal over een oud vrouwtje. Ik wil maar zeggen: het gevaar komt altijd uit onverwachte hoek.
Maand: maart 2015 (Pagina 1 van 3)
De columns over het vaderschap die ik van 1998 tot en met 2002 schreef voor het Leidsch Dagblad en de Gooi en Eemlander zijn gebundeld in twee, nog slechts tweedehands verkrijgbare, boeken: ‘Pretvaderen’ (uitgeverij Karakter) en ‘Pretvaderen, het opgroeiboek voor mannen’ (uitgave HDCmedia). Op deze pagina doe ik geregeld een willekeurige greep uit beide collector’s items.
Respect, uiteraard, voor iedereen die gisteren vanuit Leiden wél de Joop Zoetemelk Classic (JZC) reed. Maar ik kon het – met een inschrijving op zak – niet opbrengen om de eerste paar uur in de miezer te trappen, bij een graadje of zes en een stevige wind. Bovendien heb ik in de JZC een mooie toekomst achter me liggen. Al bij de eerste editie van zaterdag 24 maart 2007 stond ik met twee collega’s aan de start. Bovenstaande foto – met fietsmaat Rob (links), neef Raymon (rechts) en Joop is overigens van twee jaar later, 2009. We gaan acht jaar terug in de tijd…
Zaterdag 24 maart 2007
Boze tongen beweren dat Joop Zoetemelk in het wielerpeloton een linkebal was. Dat hij alleen wereldkampioen werd door een paar kilometer voor de streep heel geniepig – niemand die het zag – weg te rijden uit de kopgroep. Dat hij alleen de Tour de France won omdat Bernard Hinault geblesseerd raakte. Maar wij herinneren ons Joop als de grootste Nederlandse wielrenner aller tijden.
Samenleven met een man heeft natuurlijk ook zijn voordelen.
,,De eerste keer dat hij zegt dat ik werkloos ben, sla ik hem voor zijn gezicht”, zei een oud-collega van mij over zijn partner, op de dag dat hij – net als ik – bij de reorganiserende krant instemde met een Plaatsmakersregeling.
Voor mij was 2011 het jaar waarin ik goud haalde in cyclo La Marmotte. Maar ook het jaar waarin ik een wielrenner met een beperking werd. Op woensdag 10 augustus, ergens tussen 8 en 9 uur in de ochtend op de camping in Newport (Wales), scheurde en splitste mijn aorta. En niet zo kinderachtig ook: de scheur liep van de hartklep, via de aortaboog naar een groot deel van de afdalende aorta. Ik lag op bed te lezen in de caravan, mijn vrouw was naar het toiletgebouw en mijn zoontje vond dat ik opeens wel erg rare snurkgeluiden begon te maken. Toen mijn wederhelft terugkwam van de douche, was ik al bewusteloos.
door Maaike van der Plas
Het is de vreemdste nacht van mijn leven. Vijf mensen (mijn moeder, broertje, oom, tante en ik) waken in een klein kamertje in The University Hospital of Wales in Cardiff. Mijn vaders hart klopt niet meer. Ergens op de Cardiac Thoracic Intensive Care probeert een chirurg zijn leven te redden. Iedereen slaapt en de wereld is gekrompen tot slechts dit vertrek, met vier stoelen, een bank en drie lelijke schilderijen.
Exhibitionisme – zoals je het uitventen van je eigen leed wel mag noemen – is beter te verdragen als het wordt opgediend met wat ironie en zelfrelativering, schreef Wilma de Rek ooit in De Volkskrant. En dat is ook wat ik poog na te streven in mijn tweets, stukjes voor dit weblog en mijn column die een tijdlang gingen over het leed dat gescheurde aorta heet. Na mijn eerste bijdrage in de krant sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis, bleek ook dat veel lezers nog geen idee hadden waar ik was gebleven. Mijn mailbak stroomde vol met reacties, en niet alleen van ‘vrouwen van een zekere leeftijd’, zoals mijn dochter mijn lezerspubliek graag mag aanduiden. Voor alle niet-abonnees in den vreemde of dichtbij, dit is wat mij overkwam.
Het is een wrede vraag aan iemand die zes dagen in coma heeft gelegen. Maar artsen, anesthesisten en verpleegkundigen die met me hebben geworsteld op de intensive care van het Universiteitsziekenhuis van Wales willen hem toch gesteld hebben op de dag dat ik na een wonderbaarlijke opstanding weer naar huis mag. ,,Weet je nog wie ik ben?”
Alsof de verwarring na zes dagen coma nog niet groot genoeg is, noemen ze iedereen hier ‘nurse’: de donkere Beth, met de geblondeerde haren in een gemakkelijke staart, maar ook Alan, een boom van een vent met een kale kop. Op de intensive care van het Universiteitsziekenhuis van Wales buigen beide verpleegkundigen zich over het netwerk van stekkers en leidingen dat uit mijn lijf kronkelt. Voor mijn ogen vormt zich op de schedel van Alan een laag kroeshaar en kruipt er een ingewikkelde Maori-tatoeage door de huid van zijn voorhoofd naar zijn wangen. Beth wordt, van het ene op het andere moment, hartstikke kaal. En ik word gek.
De favoriete patiënt van de kokkin achter de etenskar zou ik mezelf niet willen noemen, maar toch spreekt ze me aan alsof we al jaren verkering hebben. ,,What do you like to eat, Love?” Op sommige dagen ben ik ook haar ‘Dear’ of ‘Honey’. Daar hoef ik verder niks achter te zoeken, dat zegt die sloerie tegen alle mannen op de hartafdeling van het Universiteitsziekenhuis van Wales. Wat ik wil eten? Doe maar gewoon weer wat van die kapotgekookte groenten, twee lapjes taai, grijsgebraden vlees, een uitgedroogd bolletje aardappelpuree en een soeplepel vette jus. Net als op alle andere dagen van de week.
Alsof ik via het kattenluik mijn opwachting maak in het Hiltonhotel. Zo voelt mijn entree in de businessclass van vlucht KL1060 (Cardiff-Amsterdam), waar mijn rolstoel zojuist met de lift van een cateringwagen naar een klep achter de cockpit is gehesen. Als ik op eigen kracht de paar meter naar mijn stoel overbrug, kijken de al aanwezige passagiers me aan als getuigen van de opstanding van Lazarus. Dat is misschien wel de juiste associatie, nu ik na drie weken ziekenhuis met mijn nieuwe aorta op weg mag naar huis.
