Dick schuift met zijn dienblad aan bij de kassa van de broodjeszaak, waar elke drie maanden een nieuw meisje van een horecaopleiding stage loopt. Zij slaat aan op het touchscreen: een kop kippensoep, een boterham met een kroket en een bekertje Vifit. ,,Dat is 5,10 euro, alstublieft”, zegt ze tegen Dick. Hij betaalt met een tientje. Ook dat slaat ze aan op de kassa, die vervolgens aangeeft dat ze 4,90 euro moet teruggeven. Als ze haar hand in het bakje met muntjes steekt, zegt Dick (die de bui – een zware portemonnee – al ziet hangen): ,,Zal ik er een dubbeltje bij doen?” Vraag 12 van 40: Hoeveel moet het kassameisje aan Dick teruggeven?
Maand: januari 2015
Tot alle onaangename zaken des levens die ik voor mezelf heb voorzien van het stempel ‘Voor meissies’ (Facebook, musicals en strijken) rekende ik tot voor kort ook voorlezen. Als vader ben ik daarmee gestopt toen mijn jongste nazaat voor de 47e keer ‘Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft’ wilde horen en ik de zinnen – die ook hij inmiddels volledig uit het hoofd kende – niet mocht voorzien van dichterlijke vrijheden mijnerzijds.
In handboeken voor psychologische hulp aan wielrenners met een beperking zal het over enige jaren bekend staan als het Jan Boekhout-syndroom. Boekhout is een bikkel die jarenlang de Trimclub Aardenburg (Zeeland) op sleeptouw nam tijdens de wekelijkse clubritten. Hij wordt een dagje ouder, tobt wat met zijn gezondheid en merkt dat het steeds moeilijker wordt om zijn maten bij te houden. Kortom, iedereen die wel eens op een racefiets heeft gezeten, weet dat hier sprake van uitzichtloos en ondraaglijk lijden.
Waar was je, op de ochtend dat cartoonisten, journalisten en de hoofdredacteur van Charlie Hebdo werden vermoord? Gewoon, achter mijn bureau op de redactie van dit krantenbedrijf dat ook zijn core business heeft gemaakt van het vrije woord. Waar elke dag redacteuren en tekenaars hun werk doen, zonder angst of ze het eind van de werkdag zullen halen.
