Er zijn voor een puber tal van redenen om zich in de badkamer in te sluiten, maar deze kende ik nog niet. ‘Ik krijg mijn lenzen er niet uit’, klinkt de stem van mijn zoon bedompt achter de deur die mij van hem scheidt. Hij heeft eerst een half uur in zijn kamer geprobeerd zich te ontdoen van zijn nieuwe pupilprotheses en zich daarna onttrokken aan het honend commentaar van zijn zus, die elke vijf minuten kwam informeren hoe het ermee stond. Zijn linkeroog is al behoorlijk rood van het onhandige gegrabbel op en rond het netvlies. Zijn vijf keer per seconde knipperende rechteroog werkt ook niet mee. ‘Laat mij het maar even doen’, zeg ik, met de kalmte van de EHBO’er die zich als vrijwilliger opwerpt voor een gecompliceerde open hartoperatie.
Maand: mei 2010
De examentijd tilt ook de gesprekken aan onze eettafel naar een hoger niveau. ,,Catullus kwam uit Verona, wist je dat?”, vraagt mijn dochter aan haar moeder. Verona. Daar zijn we vorig jaar geweest. Mooie stad. Romeins theater. Opera. Maar verder hoef ik me er niet mee te bemoeien, natuurlijk. Mij is niks gevraagd. Dus is het een raadsel waarom ik toch mijn mond opentrek. ,,Catullus? Ik ken alleen Schanulleke, van Suske en Wiske.”
Gedreven door ambitie en plichtsbesef werkt zijn zus zich in de ene kamer door acht proefexamens per dag. In de andere hangt onze zoon veertien uur per etmaal voor een beeldscherm, waarop buitenaardse wezens en goed uitgeruste paratroopers elkaar naar het leven staan. Een logische rolverdeling, heeft de wetenschap aangetoond, maar mijn eega weigert zich daar bij neer te leggen. Om structuur te brengen in zijn met ledigheid gevulde meivakantiedagen, geeft ze hem drie werkjes: de (geleegde) gft-bak binnenhalen, de krantentas afstorten in de papiercontainer en de flessen weggooien, allemaal binnen een straal van dertig meter rond ons huis.
