We schrijven eind april, het schooljaar zit er zo’n beetje op, mag ik afleiden uit de verbale pikzwaaierij waarmee in ons gezin de avondmaaltijd doorgaans wordt begeleid. Zoon: ,,Ik heb dinsdag de hele dag vrij.” Dochter: ,,Ik donderdag en vrijdag.” Zoon: ,,Daarna heb ik projectweek, met alleen maar excursies, nog een meivakantie, een paar weken aanlummelen en dan grote vakantie.” Dochter: ,,Je zou kunnen zeggen dat ik woensdag mijn laatste lesuur ooit heb, op de middelbare school.”
Maand: april 2010
Het is met een zekere schroom en zonder trots dat ik meld dat ik nog van een generatie ben die omkijkt als er een vrouwelijke chauffeur achter het stuur van een stadsbus zit. Leuk, denk ik dan. Dat hebben we toch maar mooi bereikt, in dit land. Maar als ik in een Boeing 737 van de purser hoor dat ik van Valencia naar Amsterdam wordt teruggevlogen door gezagvoerder Margo en co-piloot Jacqueline, moet ik – op rij 14 bij de nooduitgang – toch even ongemerkt een paniekaanval wegzuchten.
De scheefgroei van een gebit leidt tot sombere bespiegelingen. Hij heeft er langer voor op de wachtlijst gestaan dan voor een nieuwe lever gebruikelijk is, maar de ten langen leste tot stand gekomen afspraak met de orthodontist ligt onze zoon (13) steeds zwaarder op de maag. Op zijn zwartste momenten mag hij het lot dat hem onafwendbaar boven het puberende hoofd hangt, samenvatten met: ‘Ik heb al een bril, straks krijg ik ook nog een beugel.’
