Wat is het verschil tussen het College van Kardinalen en de afgevaardigden naar de districtsvergadering van de NTFU? Kardinalen hebben na hun tachtigste geen stemrecht meer. In de kantine van de wielerclub waar het bestuur witte rook van ons verwacht, heb ik niet het idee dat ook hier die leeftijdgrens wordt gehanteerd. Met mijn 52 jaar ben ik nog maar een broekie. Met de kardinalen – en ook met deze aftredende paus – heb ik wel gemeen dat ik tijdens het conclaaf al twee keer ben ingedommeld.
De NTFU is de Nederlandse Toer Fiets Unie. Wij zijn – al zou je dat soms niet zeggen als je onze leden de stenen uit de straat ziet rijden – het bedaagde broertje van de KNWU, waar ze met licenties wedstrijden rijden. Maar wij zijn de grootste wielersportbond van Nederland. Jazeker. Misschien is dat de oorzaak dat onze organisatiestructuur voor een leek net zo ondoorzichtig is als die van de Rooms-Katholieke kerk. Er zijn 53.000 leden, 476 aangesloten verenigingen en 60 stichtingen. Bij de districtsvergaderingen vaardigen de meeste clubs hun oudste – of laat ik zeggen: meest ervaren – leden af. Bij ons sturen ze de enige renner met een beperking. Mij dus.
De meeste vergaderingen van de NTFU laat ik schieten. Daarin sta ik niet alleen, begrijp ik van de districtsbestuurders. Maar deze is belangrijk, voor mij als penningmeester en degene die de ledenadministratie verzorgt. Het is de kalenderbijeenkomst, waar je zes loodzware dozen met ledenpasjes, toerfietskalenders en mountainbikebrochures krijgt uitgereikt voor je eigen achterban. Die heb ik nodig als we binnenkort onze seizoensopening hebben.
Bij de NTFU weten ze ook wel dat wij niet voor de vergadering komen. Zoals kerkgangers met kerst ook niet vanuit een diep religieus besef in het godshuis zitten. Als boetedoening voor onze lichtzinnigheid staat er een extreem saai punt op de agenda. Dat zal ons leren. Vandaag is dat de nieuwe organisatiestructuur. Een manager van het Uniebureau is uitgenodigd om één en ander toe te lichten. Hij spreekt gloedvol over ‘een sterke, daadkrachtige organisatie als een voorwaarde om de ambities uit het meerjarenbeleidsplan te kunnen waarmaken’. De negen districten worden vervangen door 24 regio’s, met allemaal één afgevaardigde in de Unieraad.
Word lid van een club, zeiden ze tegen me, ga lekker fietsen.
Maar voorlopig luister ik naar de samenstelling van de statutaire commissies.
Fietsers zijn solisten. Een groep van drie kan al drie verschillende kanten opgaan. Hoe is dat bestuurlijk bij elkaar te houden? De Cor van der Laaks in dit gezelschap van zestig tinten grijs hebben hun bedenkingen. Er is meer samenwerking gewenst, en wel hierom: er is een groot gebrek aan bestuurlijk en technisch kader en betekent dit niet een verzwaring van onze bestuurstaken? Het woord ‘Bestuursacademie’ valt, waar regioafgevaardigden kunnen worden geschoold.
Meer nog dan bij andere verenigingen, heb ik de indruk, drijven wielerclubs in den lande op de vuttende medemens. Hoe moet dat verder als de regering ons tot aan het graf laat doorwerken? Daar hoor je Henk Krol nooit over.
Ik schrik pas op uit mijn gedommel als het begrip ‘Tuchtreglement seksuele intimidatie’ valt.
Ja, ook dat heb ik met kardinalen gemeen.
Uit de krant van 14 februari 2013.
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.