Hollandse Nieuwe met campingmacaroni. Een zinneprikkelende combinatie, maar het is zomaar de vraag of u er aan het eind van dit stukje nog trek in heeft.
Toen de visserijsector zich nog niet beperkte tot ronkende persberichten en een rituele veiling van het eerste emmertje om het maatjesseizoen in te luiden, werden er heuse haringraces georganiseerd. Aanvankelijk een serieuze aangelegenheid, later vooral een mediaspektakel. In het midden van de jaren tachtig werd mij als jong verslaggever de mogelijkheid gegund om ook een keer het zeegat uit te gaan, om de jacht op het zilver van de zee van nabij gade te slaan.
Het verzamelde journaille – schrijvers, fotografen, maar ook cameraploegen uit binnen- en buitenland – werden ingescheept op het hospitaal-kerkschip De Hoop, een klassiek gelijnde vrachtvaarder met het stuurhuis midscheeps en de kombuis in het achterschip. Voor wie wel eens een bakje noedels heeft proberen te eten in De Vliegende Hollander – tegenwoordig een attractie in De Efteling – zal het navolgende alleen maar aan verbeeldingskracht winnen. De eerste maaltijd op volle zee nuttigden wij, landrotten, op een bank en aan een tafel die in de ronding van de scheepshuid waren getimmerd. Met een stevige bries – zoals zeelui doorgaans stormkracht 8 aanduiden – gingen wij bij elke hap drie meter omhoog en drie meter omlaag. Op het menu stond wat bij ons in de familie wordt aangeduid als campingmacaroni: gebakken uitjes, Smac uit blik, tomatenpuree, een zakje Knorr-mix en schelpjespasta.
De scheepskok zal ongetwijfeld beweren dat hij uitsluitend dagverse producten heeft gebruikt, maar dat verhinderde niet dat maar weinigen van de aanwezigen erin slaagden om zijn culinaire inspanningen recht te doen. Alle uithoeken van het schip bleven in de periode dat wij aan boord van De Hoop waren hardnekkig ruiken naar de retourversie van deze Italiaanse kost en ook de kleuren van de wanddecoratie en het plafond zou ik in een catalogus onder de C van Campingmacaroni hebben gezocht.
Er waren nog wel meer leuke dingen tijdens deze haringrace, zoals het voorval met de verslaggever van de Gazet van Antwerpen. Bij het overstappen uit een rubberboot op één van de grote vriestrawlers, verdween hij – zich wanhopig vastklampend aan de sporten van de touwladder – met weekendtas en fotoapparatuur rechtstandig in de golven. Op de beweging van het schip kwam hij na enkele ogenblikken daar ook weer uit omhoog, om er ongetwijfeld weer naar terug te keren als een bonkige matroos hem niet over de railing had getrokken.
Maar uiteindelijk was het toch vooral de combinatie Hollandse Nieuwe met campingmacaroni die de haringrace in de internationale pers de das om deed.
Uit de krant van 12 juni 2014.
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.