onderzoeken-24uursbdOp het formulier waarmee ik het kastje voor een 24-uursbloeddrukmeting moet ophalen bij het paramedisch centrum, heeft de huisarts een kruisje gezet in het blokje ‘witte jassen’. Het vermoeden bestaat dat mijn hypertensie vooral is toe te schrijven aan de angst voor verpleegkundigen, artsen en andere lieden die binnen het spectrum van de gezondheidszorg opereren. ,,Dat is een dokterseufemisme voor ‘loser’!”, zet mijn dochter (derdejaars student geneeskunde) me via Twitter op mijn plek.

Zoals ik op schoolreisjes al voor het vertrek van de bus al mijn snoep op at, zo probeer ik aan het begin van het jaar mijn hele eigen risico voor de ziektekostenverzekering er doorheen te jagen. Dat geeft rust. De rest van het jaar kun je met een gerust hart worden getroffen door alle plagen van Egypte, het gaat je geen cent extra kosten. Om mij heen zie ik potentiële zorgvragers wel doorleven met die angst. Verzekeraars hebben vorige jaar tientallen miljoenen euro’s bespaard doordat steeds meer mensen de financiële drempel naar tandarts, ziekenhuis of dokter niet durven te slechten.

Ga de strijd met die angst aan. Breek iets in januari. Laat direct na de jaarwisseling een kostbaar onderzoek doen naar de vage klachten waarmee u al een tijdlang rondloopt. Uw lijf is het waard.

Verzekeraars hebben in 2010 gemiddeld 2100 euro per persoon uitgekeerd voor zorg die valt onder de basisverzekering, meldde het Centraal Bureau voor de Statistiek deze week. Mannen maken op hogere leeftijd meer kosten, omdat zij dan vaker in het ziekenhuis worden opgenomen.

Los van het feit dat één keer in de vijftig jaar mijn aorta scheurt of dat ik af en toe van mijn racefiets lazer, ben ik nooit ziek. Maar er zijn altijd wel instanties die eraan meewerken dat ik in de eerste maanden van het nieuwe jaar mijn eigen risico kan opsouperen. De cardioloog, bijvoorbeeld, die mij in februari oproept voor de jaarlijkse controle van al het teflon aderwerk dat in augustus 2011 met vliegtuiglijm rond mijn hart is vastgezet. Daarbij wordt standaard een ECG gemaakt (‘Ja, die ziet er prima uit, maar dat kan wel kloppen, want u heeft niks aan uw hart’) en als de arts een torenhoge bloeddruk constateert (dat is niet handig, met tweedehands bloedvaten) mag ik verder naar het hypertensiespreekuur van mijn huisarts, daarna naar een paramedisch centrum voor bloed- en urineonderzoek, gevolgd door een verwijzing naar de instantie die mij voorziet van een kastje dat 24 uur lang twee keer per uur (’s nachts om het uur) controleert op boven- en onderdruk.

Allemaal om de angst voor witte jassen te omzeilen. Of om dat uit te sluiten, zoals mijn hooggeleerde dochter het graag zou zien:

,,Ja, laten we maar hopen dat je een feochromocytoom of een stenose van de arteria renalis hebt. Dat is minder beschamend”, meldt ze opnieuw via Twitter.

Ik heb nog niet de kracht gehad om het op te zoeken.

Het kastje dat 24 uur mijn bloeddruk meet, hangt als een wat groot uitgevallen mobieltje aan mijn broekriem en er loopt een vrij dikke slang onder mijn kleren door naar een band om mijn arm. Vragen van nieuwsgieren poeier ik af met de mededeling dat het een stoma betreft. Dat is kennelijk nog steeds een taboe.

Op advies van een collega die vaker met dit bijltje heeft gehakt, leg ik het ding ’s nachts onder mijn kussen om niet wakker te worden van het gebrom, elk uur dat de band om mijn bovenarm wordt opgeblazen. Dat helpt niks. Als ik gebroken naar mijn werk fiets, wordt mijn arm tijdens dit ritje van ruim een half uur nog twee keer afgekneld. Dan blijft het de rest van de ochtend angstig stil. Na 19 uur van de 24-uursmeting blijken de batterijen leeg.

Zonder enige angst of ergernis wacht ik nu op een nieuwe oproep.

Kan mij het schelen.

Mijn eigen risico heb ik er al uit.