UnknownMinder eten en meer bewegen. Ja, dat weet ik natuurlijk ook wel. Maar aan het begin van elk jaar heeft een mens toch behoefte aan een dieetgoeroe die hem over het smalle pad van matiging en zelfbeheersing door de velden des overvloeds leidt. Als zo’n beetje de laatste Nederlander kwam ik anderhalve week geleden in aanraking met Hem, dr. Frank. Zijn Woord – meer vlees en lekker veel eieren bij de groenten; zet de aardappels, het brood en de pasta even aan de kant – heeft aan dit lijf zo vol geladen inmiddels ruim drie kilo in mindering gebracht. Dank, dank, dank, dr. Frank!

Zo stevig als ik op allerlei deelterreinen van dit leven in mijn schoenen sta, zo labiel word ik als mensen mij iets aan de man proberen te brengen. Voor standwerkerconcoursen, huishoudbeurzen en de snuisterijbakken vol goedkope elektronica en onmisbare gereedschappen bij Lidl en Aldi zou mij eigenlijk van overheidswege permanent een verschijningsverbod moeten worden opgelegd. Dr. Frank had, aan tafel bij ‘Pauw en Witteman’, maar vijf minuten nodig om mij geniepig uit de bank te doen wegsluipen om bij Bol.com zijn bestseller ‘Gezond slank met dr. Frank’ aan te schaffen. ‘Alvast voor je verjaardag’, improviseerde ik er lustig op los, toen mijn nietsvermoedende eega het rijk geïllustreerde boekwerk twee dagen later van zijn verpakking ontdeed.

Je weet niet hoeveel ondankbaarheid er soms in een vrouw huist.

Als kersverse volgeling heb ik binnen mijn gezin te maken met een aantal dr. Frank-sceptici. Zij mogen mijn nieuwe dieetgoeroe graag wegzetten als de nieuwste hype in het rijtje Sonja Bakker, Montignac en Robert Atkins. Daarmee wordt dr. Frank groot onrecht aangedaan. De man is een heuse internist en vasculair (nee, ik heb ook geen idee en was te lui om het op te zoeken) geneeskundige uit Hengelo, geen prutser derhalve. Behalve voor veel vlees en eieren heb ik mij tot zijn dieet bekeerd met de verzekering dat door deze overdoses eiwitten mijn spiersterkte niet afneemt. En dat is wel zo handig, nu ik in de voorbereiding op het nieuwe wielerseizoen weer even snel mijn jaarlijkse tien winterkilo’s kwijt moet.

Niet dat ik dr. Frank geheel naar de letter volg. Het is meer dat ik in zijn geest handel. Het is me een beetje te veel gedoe, om alle ingrediënten voor zijn recepten één voor één bij elkaar te sprokkelen. Bij mijn wekelijkse rondgang door de supermarkt vul ik mijn karretje vooral met plastic zakken voorgesneden Italiaanse, Oosterse of Nederlandse roerbakgroente, die ik – na ampele bereiding – uitstort boven borden shoarmavlees, schijven varkensrollade, moten gegrilde zalm of in een braadzak gegaard kippetje. Bij de lunch in het bedrijfsrestaurant van dit krantenbedrijf gooi ik wat magere vleeswaren en hardgekookte eieren bij een bordje salade. Maar ’s morgens ontbijt ik nog steeds met muesli en ’s avonds laat ik ook mijn glaasje(s) wijn niet staan. Dat zou dr. Frank ook niet gewild hebben. Wel heb ik – voor de buis – de buis Pringles ingeruild voor plakjes chorizo.

Want bewegen doe ik natuurlijk veel meer dan de doorsnee dr. Frank-volgeling. Bij mijn eerste serieuze mountainbikerit met een lijf dat ruim drie kilo lichter is, voel ik mezelf – aan de rand van een steile afdaling op het mtb-parcours in de duinen – letterlijk loskomen van de zwaartekracht. Zo vrij als een vogeltje vlieg ik zeker een meter of drie door de lucht, om vervolgens als de zak aardappelen die dr. Frank mij verboden heeft weer met een klap op het aluminiumframe van mijn fiets neer te komen.

Als ik een week lang moeizaam door het leven strompel met meer blauwe plekken dan een gemiddelde Blijf van mijn lijf-huisbewoner, is dat opnieuw koren op de molen van de gezinssceptici.

‘Super mank met dr. Frank’, smaalt mijn echtgenote.

 

Uit de krant van 11 februari 2010