Worst

Er zijn berichten die je naar de keel grijpen, de adem doen stokken en het luik naar weggezakte herinneringen weer wijd open zetten. ‘Unilever verkoopt Bifi’, is er zo eentje. Het worstje heeft veel voor mij betekend.

Ja, ik weet ook wel dat er nog nooit iemand bij De Librije in Zwolle is binnengelopen om Jonnie Boer op te dragen: ‘Doe mij maar een Bifi.’ Het ding ziet er niet uit. Schreeuwend lelijk oranje omhulsel – wat zich overigens wel makkelijk laat openscheuren – met daarin een fabrieksmatig op smaak gebracht worstje dat zich aan je openbaart door het uit een vettig, plastic omhulsel te persen, als het orgaan van een hitsig Pekineesje dat zich klaar maakt voor de hondenromantiek.

Nee, het liep bepaald niet storm bij de verkoop van Bifi door multinational Unilever, maar het schijnt dat het Ierse industriële concern Kerry er inmiddels wel trek in heeft. Er vallen naar verwachting geen ontslagen.

De waardering voor Bifi wordt bepaald door de omstandigheden waaronder je het product tot je neemt. Een Bifi is een reddingsboei. Een noodrantsoen. Een levensreddende snack. Een Bifi eet je op momenten dat zelfs een vegetariër zou zeggen: Hier met die worst!

Ik kan mij wandelingen met mijn ouders herinneren door de Schotse Hooglanden, vanaf de camping bij Morvich. Als je na uren klauteren over losliggende stenen, door snelstromende beken en over zompig grasland op een van de bergen, moe maar voldaan, uitkeek over Loch Duich en de tas van moeders – waaruit onderweg een onuitputtelijke hoeveelheid winegums en drop was gestroomd – heropende zich, dan wist je: dit is een Bifi-moment.

Ik heb eenzame nachtdiensten gedraaid bij dit krantenbedrijf waarin ik na middernacht in gedempt TL-licht, half waanzinnig van de lekkere trek, alle bureaus afstroopte op zoek naar de vijftien cent die ik tekort kwam om de laatste Bifi uit de snoepautomaat te trekken.

Maar mijn mooiste Bifi-momenten beleefde ik op de flanken van de Galibier, tijdens La Marmotte van 2011. Na drie cols en 140 kilometer fietsen op mierzoete gelletjes en kleverige mueslirepen, schreeuwde mijn lijf om het vet en zout van deze parel op de Unilever-kroon.

Het werd goud, uiteindelijk, bovenop de Alpe d’Huez.

Jazeker.

Inmiddels weet ik dat de Bifi’s worden gefabriceerd in het Duitse Ansbach, wat weer 228 kilometer (met de auto 2 uur en 11 minuten) van Darmstadt ligt.

Maar ik kan me zo voorstellen dat we nu op het punt zijn beland waarop u denkt: Dit zal me worst wezen.

Uit de krant van 19 december 2013.

P.S. Op 21 februari 2014 werd bekendgemaakt dat Unilever BiFi verkocht had aan het Amerikaanse Jack Link’s.