Emoties

Nederlagen van Feyenoord en de zegetocht van Daphne Schippers kan ik tegenwoordig emotieloos ondergaan. Maar toen ik gistermorgen in bed op mijn telefoon een Jeugdjournaal-filmpje bekeek van een stotterend 11-jarig jongetje dat een spreekbeurt hield over zijn ongemak, vulden mijn ogen zich met tranen. Sterk spul, die Fisherman’s Friend, wilde ik zeggen toen mijn wederhelft de slaapkamer binnenkwam. Maar op mijn nachtkastje liggen alleen hogebloeddrukpilletjes.

De keren dat ik met mijn legerervaring – korporaal Commandokorps Mobiele Colonnes, registratienummer 600724227 – emotioneel reageer op Spoorloos- en Memoriesmomenten, moet ik terugdenken aan het gesprek dat ik twee jaar geleden voerde met iemand die twee open hartoperaties had ondergaan. Hij zag in mij – vanwege een gevalletje gescheurde aorta ook opengezaagd van mijn adamsappel tot mijn navel – een lotgenoot tegen wie hij vrijuit kon spreken. ,,Waar ik niet aan kan wennen”, zei hij, ,,is dat ik sindsdien bij het minste of geringste volschiet.”

Hij bleek een inmiddels overtuigd aanhanger van de ‘Het hart is meer dan een pomp’-beweging. Die gaat er vanuit dat deze kloppende spier moet worden beschouwd als een orgaan dat ‘gevoeld, gehoord en gekoesterd’ wil worden. Van zijn cardioloog had hij te horen gekregen dat hij zich voor gevoelskwesties maar tot de psycholoog of de psychiater moest wenden. Maar ik liep destijds in de ziektewet en had toch niks anders te doen dan het bieden van een luisterend oor.

Sindsdien markeer ik de ogenblikken dat bij kleine rimpelingen in het bestaan de tranen over mijn wangen lopen, als een uitvloeisel van mijn operatie. Net als de kramp die te pas en te onpas in mijn rug en mijn nek schiet. Of het jeukende litteken als er vorst in de lucht zit.

‘@MissMontreal ik hou mijn spreekbeurt over stotteren ik stotter zelf ook wil jij op 12 febr om 10.45 naar Doetinchem komen zou zo gaaf zijn.’

Dit sms’je van de 11-jarige Koen van Alst was voor de stotterende zangeres Sanne Hans aanleiding om tijdens de spreekbeurt in het lokaal van groep 8 plaats te nemen en na afloop ook nog een paar liedjes te vertolken, om aan te tonen dat stotteraars bij het zingen geen last hebben van hun handicap.

Toen de klas Koen onder luid applaus een 10 gaf voor zijn presentatie, schoot ik vol.

Ik ben geopereerd, moet u weten, in elk geval in de buurt van mijn hart.

En ja, natuurlijk heb ik zelf ook gestotterd toen ik 11 was.

Uit de krant van 20 februari 2014.