Op de rand van het merelnest in de klimhortensia ligt een kauw. Een dode kauw, bij nadere beschouwing. Het beest ligt op zijn rug, de pootjes omhoog en de rechtervleugel gespreid, als in een wankele poging tot stabiele zijligging. Toen ik ’s morgens mijn fiets uit de schuur pakte, had ik hem al zien liggen. Dichterbij komen was toen nog geen optie. Voor je het weet draait zo’n zwartjoekel zich met een krachtige wiekslag om en pikt je ogen uit. Bedankt, Hitchcock. Maar omdat hij er ’s avonds nog net zo bij lag, mocht ik er vanuit gaan dat het leven uit hem was geweken.

Meer lezen