Met de beelden van de hongerende kindertjes in Haïti nog op ons netvlies, is het goed om ook de andere kant van het voedselvraagstuk eens te belichten. De kant van de smekende armpjes waarmee mijn nichten, neven en bloedeigen kroost zich op zondagmiddag tot oma wenden, die met rode konen in de damp van haar frituurpan staat. ,,Nee oma, niet nog meer frikadellen!” Om na haar resolute reactie in een nieuw, nog luider gehuil uit te barsten: ,,Nee, ook geen pikanto’s!”
Maand: februari 2010
Minder eten en meer bewegen. Ja, dat weet ik natuurlijk ook wel. Maar aan het begin van elk jaar heeft een mens toch behoefte aan een dieetgoeroe die hem over het smalle pad van matiging en zelfbeheersing door de velden des overvloeds leidt. Als zo’n beetje de laatste Nederlander kwam ik anderhalve week geleden in aanraking met Hem, dr. Frank. Zijn Woord – meer vlees en lekker veel eieren bij de groenten; zet de aardappels, het brood en de pasta even aan de kant – heeft aan dit lijf zo vol geladen inmiddels ruim drie kilo in mindering gebracht. Dank, dank, dank, dr. Frank!
Het was niet de doorsneefoto van een auto die uit het water wordt getakeld, die in het plaatselijke huis-aan-huisblad mijn aandacht trok. Nee, het waren de kleur en de belettering, die me maar al te bekend voor kwamen. Pas twee dagen later kreeg ik de kans om het te checken. ‘Was dat jouw wagen, Huibert?’, vroeg ik aan mijn buurman, die ogenschijnlijk twee honden en zijn kroost liep uit te laten in de groenzone aan het eind van de straat. Alleen het ‘Nee hè!’ van zijn zoontje verraadde zijn werkelijke bedoelingen. Hier liep een man met een goed verhaal, dat het waard was om door iedereen te worden gehoord.
