Het cadeau draagt alle sporen van de haast waarmee het in elkaar is gezet. Achter het doorzichtige plastic met de kleurige linten gaat een grijs object schuil, dat nog het meest wegheeft van een plakkaat kots dat in klei is vereeuwigd. Op strategische plekken zijn, schots en scheef (er zit er zelfs eentje op z’n kop), drie waxinelichtjes geplaatst. Het ene uiteinde van – ja, van wat eigenlijk? – is afgebroken. Tijdens het transport van school naar huis, zegt mijn zoon (7) die er zelden in slaagt die vijftig meter zonder ongelukken af te leggen.
Hij zet het pakje, waarop een hart is geplakt dat door hem angstaanjagend zwart is geschilderd, op de eettafel neer. En – als ik het zelf niet had verstopt – zou het daar nog hebben gelegen als zijn moeder later die dag was thuisgekomen. In een uitsparing op het zwarte hart staat: ‘Lieve mama, vandaag wordt u verwend omdat u de ALLERLIEFSTE bent.’
Belast met die ervaring – en die van voorgaande moederdagen – kijk ik een paar dagen later met verbazing naar een foto van een jongetje in de grootste ochtendkrant van Nederland. Jasper van den Aakster, heet het ventje, en hij komt uit Hoorn. Hij zit op de foto met zijn hand onder zijn kin en een smartelijke uitdrukking op het gelaat. Hij is ten einde raad, staat er ten overvloede nog bij. Jasper is gefotografeerd op de plek waar hij op Koninginnedag per ongeluk het cadeau dat hij voor zijn moeder maakte, heeft verkocht. Het ging om een vilten tasje voor haar mobieltje, dat hij in een blauwe schoudertas had verstopt. Die schoudertas werd op de vrijmarkt per ongeluk verkocht. Aan twee vrouwen, meldt het bericht, maar dat lijkt me geen signalement waar ze bij Opsporing Verzocht wat mee kunnen.
Natuurlijk is het goed dat ook de grootste krant de ogen niet sluit voor het kleinste leed. Maar toch roept het bericht vragen bij me op. De foto stond er vijf dagen na Koninginnedag in. Had Jasper pas na enige tijd in de gaten dat hij het vilten hoesje kwijt was? Of kostte het hem vijf dagen om de redactie van dit belangwekkende nieuwsfeit te overtuigen? En dan nog wat: wat denkt hij met deze actie te winnen? In het gunstigste geval krijgt hij zijn vilten prul terug, overhandigt het op moederdag aan de vrouw die hem verwekt heeft, die hem dan pruilend zal laten weten: ‘Ja, ik las al in de krant wat je voor me had gemaakt’.
Het belang van het moederdagcadeau zit namelijk niet in het cadeau zelf. Het zit in het feit dát je iets gemaakt hebt. Wát je hebt gemaakt, doet er niet toe. Er zullen best wel moeders zijn die het eerste cadeautje van hun kroost nog koesteren, maar het aanbod aan grof huisvuil is bij ons in de wijk op de maandag na moederdag altijd veel groter dan normaal. Het tweede belangrijke aspect van het moederdagcadeau zit in de geheimhouding. Het cadeau dient te worden verstopt, je mag niet verklappen wat het is, maar je moet er wel dagenlang toespelingen op maken.
Daar heeft Jasper allemaal niks van begrepen.
Vijf minuten na mijn zoon komt mijn dochter thuis. In – alweer – doorzichtig plastic met kleurige linten eraan zit een gefiguurzaagde bloempot, met op de zijkant een stuk gaas waarachter mos is gestopt. Boven de pot uit steken hoekig gezaagde tulpenkoppen die op gekleurde knijpers zijn geplakt. “Hier, m’n moederdagcadeau”, zegt ze achteloos, voordat ze wegrent naar een vriendin. De lijm achter één van de knijpers heeft losgelaten en de kop van een gele tulp ligt onderin het plastic. Een oranje tulp gaat het ook niet lang meer maken, schat ik in.
Ik overweeg nog heel even een ingrijpen met houtlijm en montagekit, maar besluit dan dat ik de authenticiteit van het werk geen geweld aan wil doen. Ik loop de trap op om twee kapotte cadeaus te verstoppen.
Mijn moederdag kan niet meer stuk.
Uit de krant van 10 mei 2004
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.