Vroeger, ja vroeger. Toen was het nog leuk om op een verjaardag naast een belastingambtenaar te zitten. Lekker de hele avond mopperen op veel te hoge aanslagen, ten onrechte geweigerde aftrekposten en niet verkregen vrijstellingen. Zag je zo’n miezerig mannetje – want alleen in de overheidsreclame werken er mooie meiden bij de Belastingdienst – geleidelijk heel klein worden, achter zijn glaasje advocaat met slagroom.
Maar sinds de Belastingdienst zijn ambtenaren als gewone werknemers is gaan behandelen, is daar niks meer aan. Zaterdagavond was ik drie uur veroordeeld tot een klapstoel naast een in de overheid teleurgestelde employee, die na een zoveelste reorganisatie anderhalf uur moet reizen om bij de afdeling ‘BTW-plichtigen met een leerachterstand’ – ik verzin maar iets, want er waren momenten dat ik even wegzakte, tijdens zijn litanie – aan te komen, ergens in Hoofddorp, of een andere plek met veel hoogbouw waar het altijd tocht. En dan moet hij ’s avonds ook nog terug, in een veel te volle trein die altijd te laat en veel te vol is.
Leuker kunnen we het niet maken, wel gecentraliseerder.
Op momenten dat ik gewoontegetrouw even een onvolkomenheid in de belastingwetgeving dacht aan te stippen, werd ik op dit partijtje bedolven onder een klaagzang over ‘windvanen in de politiek’, die elke vereenvoudiging om zeep hielpen door gedupeerde groepen uit de eigen achterban ‘te trakteren op een ondoorzichtig stelsel van toeslagen en uitzonderingsregelingen’. In een anoniem Haags kantoorpand zitten dagelijks bijna vierhonderd uitzendkrachten handmatig correcties in zorg-, huur- of kinderopvangtoeslag te verwerken omdat zelfs de computers er niet meer in slagen om alle verschillende inkomensmodellen uit te rekenen.
En of ik wel wist wat dat allemaal kost?
Hij lepelde het laatste schepje uit zijn glaasje advocaat, terwijl ik met weemoed dacht aan de tijd dat dit mijn tekst – wat zeg ik: Onze Tekst, als weerloze belastingbetalers – was.
Weet je wat dat allemaal kost?
Als zelfs ambtenaren van de Belastingdienst hiermee aan de haal gaan, is er iets goed mis met dit land.
Het gestuntel van staatssecretaris Frans Weekers afgelopen week in de Tweede Kamer was maar ten dele te wijten aan politiek onbenul en het haperende productieproces in de Nationale Toeslagenfabriek. Aan de basis van zijn ondergang stonden tienduizenden ontevreden ambtenaren die op verjaardagspartijtjes in het hele land al maandenlang hun gal spuwen over hun werkgever en de politieke krachten die hem aansturen.
Volgende keer ga ik weer gewoon naast een parkeercontroleur, een orthodontist of een andere zakkenvuller zitten.
Fijne verjaardag!
Uit de krant van 6 februari 2014.
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.