UnknownNog even en ze komen verplicht op elke stoel: opschriften met teksten als ‘Langdurig zitten is dodelijk’. Wie gemiddeld acht of negen uur per dag zit, heeft een 15 procent hogere kans om vroegtijdig te sterven. Bij elf uur of meer is dat zelfs 40 procent. Ja, ook als je elke avond een uur gaat sporten.

Zitten is het nieuwe roken, wil onderzoeker Hidde van der Ploeg van de VU Amsterdam ons inpeperen. Vooral Nederlanders mogen zich dit aantrekken. Van alle Europeanen hebben wij het meeste zitvlees. Dat is vooral ongezond omdat je je beenspieren niet gebruikt. Hierdoor worden vet en suiker uit je bloed minder snel opgenomen en dat leidt tot een grotere kans op hart- en vaatziektes, diabetes, obesitas en kanker.

Onder de reeds ten dode opgeschreven Nederlanders vormen de baanlozen nog eens een extra risicogroep, weet ik uit ervaring. Nu ik niet meer twee keer per dag naar de redactie in Leiden fiets, geen dertig meter meer hoef af te leggen om een plasje te doen of honderd meter naar de bedrijfskantine, breng ik een nog groter deel van de dag zittend achter mijn computer door. Al weken voordat Van der Ploeg met zijn verontrustende resultaten kwam, heb ik mijzelf dan ook opgedragen meer te bewegen. Daar was geen baanbrekend onderzoek voor nodig. Een blik op de weegschaal was afdoende.

In een cirkel van vijftig meter rond mijn huis vind ik in principe alles wat ik in dit aardse bestaan nodig heb: een vestiging van de Lidl, een bakker, een kaasboer, een snackbar, een kapper, een brievenbus, een kerk en een mortuarium. Toch heb ik mezelf opgedragen om op de dagen dat ik niet fiets, minimaal twee uur te wandelen.

Om te begrijpen wat een opoffering dit vergt, moet u weten dat ik geen loper ben. ‘Lopen is voor paarden’, is jarenlang mijn lijfspreuk geweest. Het gaat me ook niet gemakkelijk af. Als ik op pad ben met mijn wederhelft – die toch aanmerkelijk kleiner is dan ik, met mijn 1.95 meter – lijkt het wel of ze grotere stappen neemt. Ik sjok altijd enkele meters achter haar aan, in wat mijn rentenierende vriend – van huisuit boswachter – een excursietempo noemt. Handjes achter de rug, kuierend als een passagierende zeeman door een hem onbekende rosse buurt.

Als lopende baanloze word ik in deze tijd van het jaar aanmerkelijk vaak opgeslokt door groepjes (huis- of parttime werkende) vrouwen die trainen voor de Nijmeegse Vierdaagse of een andere wandelmarathon (zoals bij ons in Katwijk de Kippenloop). In de regel laat ik ze lekker gaan, maar afgelopen week haakte ik ongelukkigerwijs aan bij twee buurvrouwen uit mijn rijtje. Na anderhalf uur leverden ze me uitgewoond, doorweekt van het zweet en met spierpijn in alle weken delen van het lijf, bij de voordeur af.

Langdurig zitten is dodelijk.

Maar lopen alsof je leven ervan afhangt, kan ook nooit goed zijn voor een mens.