Het moet nog een heel gedoe zijn geweest om onder Parijs al die metrolijnen uit te hakken. Dus waarom, willen onze nazaten een en andermaal weten, leggen wij op onze eerste dag in de Franse hoofdstad exact 24,3 kilometer (mijn gps-ontvanger liegt niet) te voet af? Pas als we op de trappen van de Basilique du Sacré Coeur luisteren naar een Spaanse straatzanger die een honderdkoppig publiek stil krijgt, dringt iets van de romantiek en de magie van Parijs tot hen door. ,,Hij speelt mijn halve MP3-speler”, fluistert mijn dochter geïmponeerd.

Meer lezen

In de klap waarmee de voordeur in het slot valt, echoot de teleurstelling. Ze hoort het schurende geluid van zijn wijde pilotenbroek als hij door de gang sloft, zijn helm en zuurstofmasker aan de kapstok hangt en met gebogen schouders de woonkamer binnenkomt. ,,Dag schat, lekker gevlogen?”, vraagt ze tegen beter weten in.

Meer lezen

Pas als je voor een paar dagen afscheid van elkaar moet nemen, besef je hoe diepgeworteld het wantrouwen in een relatie kan zijn. Naast het koffertje van mijn eega die voor vijf dagen afreist naar onze vrienden in Spanje, staat – al volledig ingepakt – de weekendtas voor mijn zoon, die over vijf dagen op schoolkamp gaat. Zelfs de kleren die hij bij vertrek dient te dragen, liggen er in een stapeltje bovenop. ,,Kijk, je moet alleen nog even twee batterijen voor zijn zaklantaarn halen en een zak kleurstofvrije snoep voor onderweg. En wat zakgeld in zijn portemonnee doen. Moet ik dat nog opschrijven, of vergeet je dat niet?” Ik vergeet het niet, maar het wordt toch opgeschreven. Voor een vrouw is een man een mens met een beperking.

Meer lezen