Lang voordat ik hem in het zicht krijg, gonst zijn naam al door de rijen met toeschouwers buiten Corvaro, op de helling van de Passo Campolongo. ‘Mario, Mario, Mario, Mario, Mario!’ Mario Cipollini, startnummer 395 in deze Maratona dles Dolomites, ‘Mooie Mario’, winnaar van klassiekers als Gent-Wevelgem en Milaan-San Remo, 12 etappes in de Tour de France en 42(!) in de Giro d’Italia, wereldkampioen in 2002 (Zolder), deze Super Mario dus, gaat zo dadelijk worden ingehaald door wielertoerist Dick van der Plas, startnummer 2304.
Maand: juli 2010
Halverwege de Passo Giau word ik ingehaald door een vrouw. Een jonge vrouw, mag ik hopen. Een lid van de Italiaanse Olympische selectie, wellicht. Of de dochter van Jeannie Longo. Ze gaat me niet hard voorbij, daar zijn de omstandigheden niet naar. Maar daardoor zie ik wel dat ze met een groter verzet rijdt dan ik. Niet goed voor de moraal. Net als de stortvloed van informatie die mijn Garmin-fietscomputer elke seconde op het scherm brengt. Snelheid, nog geen 10 kilometer per uur. Hartslag: 160 slagen per minuut. Cadans: 64 omwentelingen. Stijgingspercentage: tussen de 13 en 14 procent. Hoogte: 1846 meter. De top ligt op 2236. Het zwarte driehoekje dat, gestuurd door het gps-signaal – op het kaartje omhoog kruipt, ben ik. Ik moet er eigenlijk niet naar kijken. Maar wat denk je dat dit machtig mooie hebbedingetje heeft gekost?
