In navolging van Tom Boonen (cocaïne), Andreas Klöden (bloeddoping) en alle andere broodfietsers die dit seizoen al tot een bekentenis zijn (of nog worden) gedwongen, kan ook ik er niet langer omheen. Ja, ik gebruik. Al jaren. Voor de zwaarste wedstrijden zoek ik mijn toevlucht tot witte bolletjes met de voorgebraden gehaktballen van Dirk van den Broek, in combinatie met de (per twee verpakte) gevulde koeken van hetzelfde supermarktconcern.
Maand: mei 2009
Eerste rang zit ze, beentjes languit, op deze vroege morgen met haar kopje thee voor de achterdeur naar onze tuin te kijken. Merels en koolmeesjes voeren een wilde luchtdans op in de boom die centraal op het middenterras staat en tegen de zijkant van de garage van de buren zie ik ook de klimhortensia bewegen onder het gefladder van vleugels en opstijgend en dalend gevogelte. ,,Volgens mij vliegen de jonkies uit”, zegt mijn vrouw genietend. ,,Iedereen is nerveus.”
De schuld lag bij een buurmeisje dat zo nodig moest trouwen met windkracht 8. Of nauwkeuriger gezegd: bij haar ouders, die ons hele rijtje hadden verzocht dit heugelijke feit met gevelversiering enige luister bij te zetten. Maar op 30 april 2009, bij de aanslag in Apeldoorn, kreeg onze afgebroken vlaggenstokhouder opeens iets symbolisch, in de uitbundig versierde straat waar wij in de uren daarvoor nog als paria’s waren beschouwd.
