De mogelijkheden om als ouders je kind teleur te stellen, zijn voor ons nog niet uitgeput. ,,Hoeveel pk heeft dit ding?”, vraagt mijn dochter (16), met een weinig respectvolle blik op de Chevrolet Matiz van mijn eega. Als die het antwoord schuldig moet blijven, zoekt onze nazaat het – hoofdschuddend over zoveel oppervlakkigheid – op in wat de laatste weken haar Koran, haar Tora, haar Bijbel is: het KNAC jaarboek, met alle auto’s van 2007. De uitkomsten vallen haar niet mee. ,,51”, snuift ze. ,,En weet je hoe snel hij van 0 tot 100 gaat?” Opnieuw moet mijn echtgenote – doorgaans een slimme en wijze vrouw, maar met meer hart voor haar fiets dan voor het gemotoriseerde voertuig dat zij als een noodzakelijke kwaad beschouwt – het antwoord schuldig blijven. ,,In 18,2 seconden. Dat dat ding nog op de snelweg mag. Een slak is sneller.”
Maand: april 2008
Het is mijn tekst, maar zelf heb ik dit keer nog niks gezegd. ,,Gá jij maar alvast en wacht boven.” Met die woorden laat ik gewoonlijk mijn dertig jaar jongere neef los, als die aan het begin van een steile helling begint te snuiven als een jonge hond die een week niet is uitgelaten. Maar in deze Amstel Gold Race zijn de rollen omgedraaid. ,,Gá jij maar alvast en wacht boven”, klinkt het, aan de voet van de weg die voert naar het Drielandenpunt in Vaals. Een 47-jarige, bijziende, kalende, aan rugpijnen en een zere knie lijdende oude man gaat er als een speer vandoor.
Met de SGP en de drumfanfare in ons dorp, vind ik dat vrouwen niet per se overal bij aanwezig hoeven te zijn. Dus de eerste whiskyproeverij waarvoor ik ben uitgenodigd, zie ik graag als een mannenaangelegenheid, leg ik uit aan mijn eega, die als gevolg van de verwildering van onze samenleving ook een invitatie heeft ontvangen.
