Als mijn rentenierende vriend vlak voor bedtijd naar de poef met daarop een slapende kat loopt, het beest zachtjes door elkaar schudt en behaagziek begint te kirren: ‘Hier, je moet je snoepje nog’, bekruipt me een angstig déjà vu. Een jaar of twintig geleden waren mijn (toen nog kinderloze) vrouw en ik een weekendje weg in eigen land met een bevriend echtpaar, dat net een baby’tje op deze wereld had gezet. Elke keer als het wicht diep in slaap was, werd het wreed gestoord door zijn moeder, die het per se op de vaste tijden van het consultatiebureau wilde voederen. Katten hebben met baby’s gemeen dat ze zich slecht uitdrukken, maar de blik van het beest richting mijn vriend spreekt boekdelen: ‘Wil je wegwezen, mafkees. Ik lig te slapen.’

Meer lezen