Winterjeuk

De eerste keer dat ze tijdens de lunch half onder de tafel dook om even te krabben, viel het me nog niet op. Maar toen ik haar op zeker moment om de paar happen even uit het zicht zag verdwijnen, moest ik er toch het fijne van weten. ,,Jeuk aan mijn scheenbeen”, klonk het getergd. Mijn hart maakte een sprongetje en ik klonk bijna blij toen ik ’s avonds thuis op de vraag of er nog wat bijzonders op werk was gebeurd, kon antwoorden met: ,,De stagiaire heeft het ook.”

Van alle jaargetijdekwalen – zoals daar momenteel zijn: bij vorst trekkende littekens, kloven, wintertenen en -handen – is het jeukende scheenbeen de minst bekende. Maar geen aandoening zo vreemd, of je vindt op de wondere wereld die internet heet, wel een aantal lotgenoten. Hoewel het van een ander altijd veel smeriger klinkt dan van jezelf. ,,Ja, ik herken het wel. Je trekt ’s avonds je sokken uit en ergens tussen je enkels en je scheenbeen gaat het heel erg jeuken”, meldt ene Eddijst (?) op www.goeievraag.nl. ,,Na een beetje krabbelen komen er witte bultjes te voorschijn en het jeuken gaat door. Afblijven is dan de beste oplossing en inderdaad, na een half uurtje is het weg. Het lijkt op een allergie, maar ik heb verder geen idee wat het is. Maar misschien bedoel je dit wel helemaal niet?”

Ja, dit bedoel ik wel – afgezien natuurlijk van die vieze witte bultjes, die heb ik niet – met dien verstande dat de jeuk bij mij 24 uur per dag aanhoudt. Alleen op wilskracht en legerervaring kan ik het bij tijd en wijle negeren, terwijl ook de afleiding van werk, hobby en slaap een zekere verlichting geeft.

Op goeievraag.nl worden verschillende verklaringen voor het fenomeen gegeven – ook hele domme, zoals: ‘Vlooien?’ – waarvan deze mij de meest plausibele lijkt: ,,Op je scheenbeen zit weinig vet, je huid droogt daar heel snel uit.”

Maar veel wonderlijker theorieën vind je ook: ,,Jeukende benen komen door kalkrijk water”, meldt de biochemicus Soulkeeper.

Ook over de oplossing lopen de meningen erg uiteen. Elke medische site lijkt op een middeleeuws standwerkersconcours van kwakzalvers en piskijkers. ,,Even twee keer per dag insmeren met een lotion, dan heb je veel minder last van jeuk.” Of: ,,Zet een emmer met kokend water in je huiskamer en weg zijn je klachten. Maar doe dit niet te vaak, want anders wordt het weer te vochtig.”

Iemand die zichzelf ‘Dweil’ noemt, zoekt het in een heel andere hoek: ,,De jeuk begint meestal in de winter, dus ik dacht: een tekort aan zonlicht, oftewel UV-stralen, vitaminen D, enzovoort. Weet je wat helpt? Heel af en toe in de winter onder de zonnebank.”

Des te verwarrender is het advies van Monique1965: ,,Ga zo min mogelijk onder de zonnebank. Het is wel lekker ’s winters, maar droogt de huid erg uit.”

Zij pleit voor het gebruik van vaseline of plantaardige olie en schuwt ook het gebruik van havermout niet. ,,Je kunt bij de apotheek colloïdaal havermout kopen. Dit kun je in het badwater strooien. Je kunt ook havermout in een washandje doen, natmaken, goed uitknijpen en op het lichaam aanbrengen.”

In mijn gezin kan ik als lijder aan winterjeuk op weinig sympathie rekenen. Het wordt afgedaan als een oude mannenkwaal, waar ik maar niet over moet zeuren. Ofschoon die vlieger niet meer opgaat, nu ik in mijn stagiaire (26 lentes) een lotgenote heb gevonden.

Winterjeuk is erger dan pijn. En alle adviezen om er maar vanaf te blijven ten spijt, is er niks lekkerders dan krabben. Beter nog is: een ander laten krabben. Dat kan je als lotgenoten ook tot elkaar brengen. ,,Als we nu eens gezellig languit bij elkaar op de bank gaan liggen”, stel ik aan het eind van de dag, als we onze jassen aantrekken om naar huis te gaan, aan de stagiaire voor. ,,Dan doe ik jouw been, en jij het mijne.”

Maar daar was ze nog niet aan toe.

Uit de krant van 26 januari 2012.