We zijn er bijna

Een bevrijding, noemt mijn wederhelft het, als we ter hoogte van Maasbracht in de file staan zonder twee chagrijnige kinderen op de achterbank. Hier is afgelopen nacht een vrachtwagen gecrasht en de mannen van A naar Beter nemen er van A tot Z de tijd voor om de boel te repareren. ,,Hadden we niet…”, begin ik ongeduldig, maar mijn eega gaat er eens lekker voor zitten, met de kousenvoeten op het dashboard. Heerlijk!

Voor het eerst in tweeëntwintig jaar zijn we samen met de caravan op stap. De universitaire wereld kent geen herfstvakantie en we zijn er dankbaar voor. Het is al erg genoeg dat het kroost ’s zomers nog geen afstand doet van all inclusive gezinsreizen. Niet dat we helemaal zonder zorgen deze herfst van ons bestaan binnentreden. De caravan van 2000 kilo laat zich met vier personen nog wel op zijn plek trekken, maar mijn zwakke rug schreeuwt nu om een mover, zo’n handig motortje waarmee senioren in de omroep Max-hit ‘We zijn er bijna’ hun sleurhut met de afstandsbediening van en naar de auto rijden.

Het lijkt de nazaten héél verstandig. En als we bij de eerstkomende grote beurt toch bezig zijn: een verhoogd toilet en een beugel om mezelf in periodes van spit weer overeind te trekken, is bij het leeftijdbestendig maken van ons vakantieonderkomen ook geen overbodige luxe. Net als een vast bed, want dat gehannes met een inklapbare tafel is niet meer van onze tijd. Ook handig: een automatische luifel en een groter bagageluik, waarin een opgeklapte rollator past.

Zelfs onze bestemming heet bejaard: Luxemburg. Dat is toch het voorgeborchte van een Rijnreisje.

Er is ons dus alles aan gelegen om deze eerste zelfstandige herfstvakantie tot een succes te maken. Daarbij gaan we enkele keren door het oog van de naald. Mijn Santos Travelmaster – net als de fiets van mijn eega de enige zonder trapondersteuning op de camping – blijkt bij aankomst in Berdorf nog maar aan twee riempjes aan het fietsenrek te hangen. Onderweg is de beugel die het frame op zijn plek moet houden, bezweken.

Ook ouderdom.

En de serieuze herfststorm die camping Bon Repos evenmin onberoerd laat, dreigt even de zelfzoekende satellietschotel van het caravandak te blazen.

Maar verder redden we het best, sinds dat stroeve begin in de file op de A2.

,,Ik zei toch dat we vóór Maasbracht de afslag moesten nemen”, mopperde ik daar na een uur van uiteindelijk tweeënhalf uur stilstaan.

,,Lekker hoor, zonder chagrijnige kinderen”, verzuchtte mijn vrouw nog maar een keer. ,,Nu heb ik alleen jou nog.”

Sommige dingen veranderen niet.

Uit de krant van 23 oktober 2014.