Onder dictatoriale regimes schijnt het heel normaal te zijn, maar aan de ontbijttafel kijken wij er toch even van op. ,,Ik heb voor je gestemd”, zegt mijn dochter, met een knikje in mijn richting. Haar blik glijdt naar mijn zoon en mijn eega, die achter een bordje ochtendpap voor zich uitstaren met de verdwaasdheid van avondmensen. ,,En voor jou ook, en voor jou ook.” Ik ben de enige die wil weten waarom. Voor het algemeen bestuur van het hoogheemraadschap? De ouderraad van haar school? ,,Op Bohemian Rhapsody”, zegt ze. ,,Voor de Top 2000.”
Een jaar of zestien moet ik zijn geweest, toen ik mijn eerste en enige Queen-lp kocht: ‘A night at the opera’, in een mooie witte klaphoes. Ik was murw gemaakt door dat vreemde filmpje in TopPop, met al die geschakelde hoofden en vreemde falsetstemmetjes. Maar toen de band in later jaren verwerd tot een bombastisch rockorkest dat voornamelijk soundtracks voor brooddronken voetbalsupporters (‘We are the champions’) produceerde, ben ik de leden uit het oor verloren.
Totdat mijn dochter in het voorjaar met haar klas in Londen een bezoek bracht aan de musical ‘We will rock you’ en helemaal idolaat raakte van de Engelse band. En zoals met alle passies waar ze zich aan verslingerd weet, gebeurt dat met een overgave een betere zaak waardig. Ze heeft alle nummers, kent alle teksten, laat haar harde schijf dichtslibben met videobeelden, noteert in onze huisagenda de verjaardagen van de muzikanten en heeft mijn gitaar – die heel stijlvol op een standaard in mijn slaapkamer stond te verstoffen – naar haar kamer gesleept om zich met akkoordenboeken het werk van Queen eigen te maken. Zaterdag stonden we als gezin nog uitgebreid stil bij het feit dat het precies 16 jaar geleden was dat zanger Freddie Mercury overleed aan aids (een half jaar voor de geboorte van onze dochter).
Aan de ontbijttafel checkt ze dagelijks de website van gitarist Brian May, die zo’n beetje in zijn eentje de erfenis van de band levend houdt. Drummer Roger Taylor hangt ergens op zijn jacht voor de kust van Madagascar de playboy uit en bassist John Deacon leeft teruggetrokken op het platteland met zijn gezin van negen kinderen. Maar May duikt nog steeds op in kranten en tv-programma’s, is het niet door na dertig jaar af te studeren als sterrenkundige, dan wel als opvolger van de vrouw van Tony Blair als bestuurslid van een eerbiedwaardige Engelse universiteit.
Onze dochter begint en eindigt haar dag met Queen. Er zijn ochtenden dat ze opgetogen omlaag komt omdat haar wekkerradio bij toeval is afgegaan op ‘Don´t Stop me Now’. Daarna spelt ze het log van May, dat tot teleurstelling van andere fans voornamelijk over de sterrenhemel handelt (Uit een brief: ‘I know you like it. I know you love it. But after numerous posts about comets, the moon and other astrological phenomenons and stuff, we, the Queen-fans are screaming for an update on the new album and a confirmed tour announce’) en momenteel vooral over walvissen gaat. Maar voor mijn dochter is elke May-uiting even waardevol. Daarna rijdt ze naar school op de klanken van een MP3-speler die volledig is gevuld met Queen-nummers. Haar huiswerk maakt ze met een half oog op dvd’s met Wembley-concerten of legendarische Live Aid-optredens, die ons – ze neemt ze ook mee op vakantie – als gezin al allemaal behoorlijk de neus uitkomen.
Voor de Top 2000 zou ze het liefst een door Brain May geschreven Queen-nummer (‘Too much love will kill you’) in de toptien zien belanden. Maar omdat er ook een realist in haar schuilt, brengt ze – voor iedereen die ze kent – vooral strategische stemmen uit op het populairdere ‘Bohemian Rhapsody’.
Radio 2 – dat de Top 2000 organiseert – heeft afgelopen week al twee nummers in de ban gedaan (een streeklied van de Groningse zanger Ede Staal en een loflied van de religieuze band Hillsong United) omdat er door lobbyisten onevenredig veel op is gestemd. Ben benieuwd of ze na dit stukje ook het lef hebben om ‘Bohemian Rhapsody’ uit de lijst te knikkeren.
Uit de krant van 27 november 2007.
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.