Niet schrikken, het is maar een voorbeeld. ,,Stel”, zeg ik tegen mijn zoon, ,,ik trek per ongeluk de frituurpan om en het kokende vet loopt over mijn handen. Wat moet je doen?” In een fractie van een seconde antwoordt hij: ,,Stel het slachtoffer gerust.” Bij het oefenen van zijn EHBO-lessen heeft hij ontdekt dat hij hiermee bij vrijwel elke verwonding kan beginnen, dat is wel zo gemakkelijk. Maar mij valt het een beetje tegen. ,,Ik sta met twee gefrituurde handen en het enige dat jij tegen me zegt is dat daar nog nooit een kroketje minder van is geworden?” Hij denkt na. ,,Over welke graad brandwond hebben we het hier? Frituurvet staat niet in mijn lijstje.” Een EHBO’er begint niets, zonder goede diagnose.
Mijn eerste ervaring met de lokale EHBO was vlak na een spectaculaire aanrijding, waarbij het gele Renaultje 4 waarin mijn eega en ik ons bevonden in de flank werd geraakt door een bruine kever van de dochter van een in Duitsland gelegerde Engelse soldaat (uit de jarenlange strijd met de verzekering herinner ik me nog alle details). Ons autootje – tweedehands, maar we hadden hem pas zes weken – rolde een keer of vier over de kop en bleef uiteindelijk op zijn kant liggen. Het gebeurde vlak voor de deur van de rayonchef Rampenbestrijding in ons dorp, die sneller dan politie en ambulance ter plaatse was. Nadat hij mij ruw uit de auto had getrokken (er was kans op explosiegevaar) en in de stabiele zijligging rolde, begon hij mijn hevig tegenstribbelde vrouw mond-op-mondbeademing te geven. Later, tijdens een kopje koffie in zijn woning en na de vaststelling van enkele wel deskundigen dat wij helemaal niks mankeerden – bleef hij net zo lang met een hamertje op mijn knieën slaan dat deze gewrichten bij koud en vochtig weer nog steeds opspelen.
Je gezondheid is te belangrijk om aan hobbyisten over te laten, heb ik daarvan opgestoken, maar het kan zijn dat mijn beeld van de vrijwillige hulpverlener wordt vertroebeld door dit verleden. Onze zoon gaat, net als de rest van Groep 8, vandaag op voor zijn EHBO-examen, waarvoor hij al weken door zijn moeder wordt klaargestoomd. Met de hoeveelheid zwachtels waarmee de oude Egyptenaren complete woonwijken na een aanval van de builenpest konden inpakken en mummificeren, legt hij nu bij haar vingerverbanden aan, waarbij hij aan het eind steevast net dat laatste metertje windsel tekort komt. Of slaagt hij erin de weg die het voedsel door het spijsverteringsstelsel aflegt te laten beginnen bij de endeldarm (dat geldt alleen voor zetpillen, mag ik vanaf de zijlijn dan graag wijsneuzerig opmerken). En kan hij ook maar matig onthouden waarvoor het skelet ook alweer dient, waarmee spieren aan je botten vastzitten en op welke plaatsen van het geraamte zich nu precies kraakbeen bevindt.
Nadat hij de moeder van zijn beste vriendje had horen zeggen dat er in hun gezin niet veel waarde wordt gehecht aan het EHBO-diploma (kennelijk hetzelfde rayonhoofd ontmoet, bij een lichte kwetsuur in haar jeugd) is zijn motivatie er ook niet beter op geworden. Voor ons past het getuigschrift niettemin in het trotse rijtje van veter-, rits-, zwem- en verkeersdiploma, waardoor wij denken hem in elk geval helemaal tiptop af te leveren voor de hoofdstukken knieverband en kleine ongelukjes (voorwerpen in oor/neus, splinter, uitgeslagen tand).
Gelieve bij vergiftiging en spijsvertering, kwetsuren aan het zenuwstelsel en brandwonden, botbreuken, bewusteloosheid, bloedsomloop, flauwte en stoornissen in de ademhaling zo snel, hard en hysterisch mogelijk een deskundige aan te schreeuwen.
Daarna stelt mijn zoon u wel gerust.
Uit de krant van 29 januari 2008.
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.