Domper

Het ging zoals met zoveel grote gebeurtenissen die hun schaduwen vooruit werpen: je stelt je er altijd te veel van voor. De rugzak vol scepsis waarmee je normaal door het leven ploegt, had zich gaandeweg toch weer met illusies gevuld.

Sirenes had ik verwacht, die lang en indringend zouden loeien. Al jaren laten we ze elke eerste maandag van de maand afgaan, onderhoudsteams zorgen ervoor dat alles perfect functioneert. Ze hebben de Koude Oorlog overleefd zonder ooit echt in actie te komen, maar nu hadden ze onbetwist van nut kunnen zijn.

Samenscholingen zag ik voor me, van mensen die handenwringend uit hun huizen tevoorschijn kwamen om de stand van zaken te bespreken, ervaringen te delen en informatie uit te wisselen. Ben je al afgestemd op de regionale rampenzender? Zijn ramen en deuren gesloten? Is het noodrantsoen nog niet over de datum?

De autoriteiten zouden zichtbaarder zijn. Politiewagens die stapvoets door de straten reden, met alleen de blauwe zwaailichten aan, om geen onnodige paniek te zaaien. We zaten tenslotte al met het geluid van die rotsirenes. Op sommige plekken zouden de agenten even stoppen, om burgers de hand te drukken en bemoedigend toe te spreken. Het komt wel goed, mevrouwtje.

Na de politiewagens verschenen er brandweertrucks, met spuitgasten die eindelijk konden doen waarvoor ze zijn opgeleid: de belendende percelen nat houden. Jonge kinderen zouden zich met geopende mondjes achter de waterstralen aan begeven, de buikjes opgezwollen, de oogjes dof.

Scholen zouden de deuren sluiten, bedrijven hun personeel naar huis sturen. Betaald verlof, leek me, want doorwerken onder deze omstandigheden zou onverantwoord zijn.

De premier moest direct terugkomen uit onze overzeese gebiedsdelen.

Pinautomaten zouden uit voorzorg buiten werking zijn, om een bankrun te voorkomen.

Bauke Mollema liet weten dat hij er begrip voor had dat alle criteriums voor onbepaalde tijd niet doorgingen.

‘Heel Holland Bakt’ zou uit piëteit van de buis worden gehaald.

Albert Heijn verlengde de hamsterweken. Maar op het Journaal zag ik alleen een keurige, oudere dame met een gebreide jurk die in een comfortabele stoel een tijdschrift zat te lezen. Ze leek me prima in staat om zichzelf te redden. Het was stil in haar kamer, ze straalde een zekere waardigheid uit. Heur haar zat keurig, netjes gekapt. Toen kwam er een mevrouw – type hulpverleenster – zonder te bellen haar kamer binnen en vroeg: Wat wilt u drinken?

Een glaasje limonade, zei ze.

Dat was het.

Het Nationaal Hitteplan was in werking getreden.

Uit de krant van 25 juli 2013.