Dirk

Onder degenen aan wie mijn vader op zijn sterfbed een afscheidsbrief stuurde, was Dirk Kuijt. Mijn pa was een grote fan van Dirk, zijn plaatsgenoot, de visserszoon in wie hij – zelf oud-visser – de kracht, de werklust en de onverzettelijkheid bewonderde. Bij de brief deed mijn vader een exemplaar van zijn boek waarin hij verhalen uit de visserijwereld vastlegde: Vissersbloed. Dat heeft Kuijt ook, tenslotte. Dirk belde een dag later op om te bedanken en ze hadden volgens mijn vader een fijn en warm gesprek. In de paar weken dat hij nog leefde, werd hij een nóg grotere Dirk Kuijt-fan. En ik ook.

Alleen voor de buitenwereld is Katwijk een dorp waar iedereen elkaar kent. Maar dat is nog knap lastig, met meer dan 40.000 inwoners, waarbij ik de ‘nieuwe’ Katwijkers uit Rijnsburg en Valkenburg (sinds een paar jaar vormen ze één gemeente) niet eens meetel. Ik fietste jarenlang langs het huis van Dirk in De Blekerij, zag hem wel eens in de buurt op de fiets voorbij komen en heb hem een keer voorrang gegeven in de auto (uit respect, ik kwam eigenlijk van rechts). Dirk zwaaide dankbaar.

Katwijk is wel klein genoeg om alle verhalen over Dirk te horen. Over de keer dat hij bij de slager werd aangesproken door een Quick Boys-lid, dat vroeg wanneer Kuijt nu eens met kaartjes voor zijn toenmalige club Liverpool over de brug kwam. ‘Vanavond gooi ik ze bij je in de bus’, beloofde de voetballer. En warempel, het was nog zo ook. Ik ken mensen die Dirk z’n huis in Liverpool hebben behangen en ingericht. Die met Dirk de afgelopen maand nog een biertje deden, in zijn favoriete kroeg in de Badstraat.

Veel meer dan ik, zal mijn vader niet van Dirk Kuijt hebben geweten. Nou ja, hij wist uit welk nest Dirk kwam. Kende zijn vader. Kende zijn moeder. Maar omdat hij het in de laatste paar weken dat hij nog te leven had, belangrijk vond om alles te zeggen wat hij op zijn lever had, stuurde hij Dirk de brief. Of hij toen al wist dat ook de vader van Kuijt aan kanker leed, weet ik niet. Maar ik vermoed van wel. Van de mensen van zijn generatie ontging hem niet veel in dat dorp van 40.000 inwoners, waar hij na zijn vissersloopbaan jarenlang als bijstandsmaatschappelijk werker aan de sociale dienst verbonden was.

Het verloop van de ziekte van Dirks vader ging minder snel dan die van de mijne. Toen mijn pa al was overleden, reikte die van Dirk – net geopereerd, maar nog steeds zwaar ziek – de Gouden Schoen uit aan zijn zoon. Er sprak een onvoorwaardelijke liefde tussen vader en zoon uit en ik vond het mooi om die zo voor een miljoenenpubliek geëtaleerd te zien.

Voor mij is het veiliger om dat in dit soort stukjes te doen. Om even van me af te schrijven dat ik het heb gemist om met mijn vader te kunnen discussiëren over de rentree van Dirk in het huidige Feyenoord. Ik zou sceptisch zijn geweest over wat een 35-jarige voetballer nog kan toevoegen aan een zwalkend elftal. Mijn vader zou vooral de loyaliteit van ‘Onze Dirk’ hebben bewonderd. ,,Uiteindelijk komt hij ook weer terug naar Quick Boys.”

De vader van Dirk Kuijt ligt op de Katwijkse begraafplaats direct achter mijn vader begraven. Een vrijwel dagelijkse kerkhofbezoeker als mijn moeder ziet Dirk en zijn vrouw Gertrude geregeld bij het graf.

Ja, voor een fan van Dirk Kuijt ligt mijn vader op een mooi plekje.

Uit de krant van 17 juni 2008 (maar hier en daar aangepast aan de actualiteit).