Bij het kunstrijden op de schaats, de rechtspraak in Noord-Korea en het Europese Songfestival is al aangetoond dat het oordeel van een jury niet zaligmakend is, houd ik mijn dochter voor. ,,Er hoeven maar een paar malloten in te zitten en het gaat de hele verkeerde kant op”, temper ik haar verwachtingen voor de finale van de ‘BBC Young Writers Award’, waartoe ze is doordrongen met een essay (‘Pulling Acceptance across the Threshold’) dat ik alleen volledig kan bevatten met behulp van de Longman Dictionary of Contemporary English. Maar dat kloeke woordenboek krijgt ze pas na afloop uitgereikt.
De weg erheen is lang. Op meer dan zestig scholen schrijven honderden leerlingen van 16 tot 20 jaar hun stukken over zes door de BBC Awards vastgestelde thema’s. De beste daarvan worden ingezonden en beoordeeld door negentig literatuurstudenten, waarna een shortlist van acht essays is opgesteld die tijdens de finale in Amsterdam worden voorgelegd aan een jury onder voorzitterschap van de Britse ambassadeur en waarin ik ook verder met de beste wil van de wereld geen malloot kan ontdekken. Maar ouders zeggen wel vaker wat, om hun kroost te bemoedigen.
De weg erheen is ook vol voetangels en klemmen. De zwaarste dag is als mijn introverte oudste nazaat met een andere ‘Young Writer’ van Leiden naar Utrecht afreist voor een introductievideo voor de organisatie, twee goederenwagons voor haar eigen boemeltje ziet ontsporen, het complete treinverkeer ontregeld weet, anderhalf uur te laat komt voor haar afspraak en bij terugkomst haar rijwiel weggesleept blijkt door overijverige Leidse ambtenaren die alles in beslag nemen wat, keurig op de standaard, een halve meter naast een overvol rek oud roest staat geparkeerd (Fiets fout = Fiets weg).
Aan de andere kant van de stad kan haar Trek na betaling van 26 euro weer worden opgehaald en mag ze – inmiddels acht uur onderweg voor een filmpje van vijf minuten – weer naar huis trappen. Onderweg begin het onbarmhartig te hagelen. En een dag later zit er in onze mailbox een ‘student absent-melding’ waarin haar school meedeelt dat ‘ons kind zonder melding afwezig is geweest en de volgende les(sen) heeft gemist…’.
Ja, zo gaat een land als dit om met zijn getalenteerde Young Writers.
Het moet toch niet veel gekker worden.
Ooit zelf genomineerd voor de Kampeerpersprijs met een vermeend hilarische column over het bezoek aan een gehandicaptentoilet, mag ik mezelf gelouterd weten op het gebied van schrijverscompetities. Maar ik moet toegeven dat de ambiance van de kampeer- en caravanbeurs enigszins schril afsteekt tegen die van de Lutherse Kerk, tegenwoordig het auditorium van de Universiteit van Amsterdam. Onder leiding van Aldith Hunkar wordt een programma afgewerkt waarbij er voor de acht ‘writers’ een licht passief (ze mogen even zwaaien naar het publiek) maar voor de acht ‘public speakers’ (die hebben hun eigen competitie voor de BBC Awards) een hyperactief programma wordt afgewerkt met een speech en interactie uit de zaal.
Van de schrijvers is er de gewraakte video en hun bijdragen staan in het programmaboek dat vooraf en in de pauzes wordt gespeld door de enkele honderden aanwezigen – familie van de finalisten, maar ook docenten, betrokken Britten en andere Angelsaksisch georiënteerden. En bovenal de special guest: het gezicht van BBC World News, presentator en journalist Lucy Hockings.
Onze dochters inschatting van haar eigen werk blijkt een realistische. Dat zij met een persoonlijk, vooral literair stuk is doorgedrongen tot een finale waarin de nadruk wordt gelegd op het academisch gehalte, noemt ze al een buitenkansje. Dat de vakjury kiest voor een, overigens knap geschreven, essay waarin de Britse staatsomroep op zijn waarde wordt geschat (thema: ‘What BBC TV does for me’) mag evenmin een verrassing heten. Maar uit handen van de Britse ambassadeur krijgt ze waar ze vooraf stilletjes op had gehoopt: de ‘Audience Award’ (de publieksprijs, dankjewel Longman Dictionary).
De warme woorden van Her Majesty’s Lyn Parker doen haar goed, maar ze is vooral verguld als na afloop BBC’s Lucy Hockings voor een praatje op haar afstapt. ‘I voted for you’, zegt ze. Waarmee mijn haarscherpe, zakelijke slotanalyse achteraf toch nog wordt vertroebeld door schaamteloze vadertrots.
‘Zei ik het niet? De echte kenners zaten in de zaal.’
Uit de krant van 31 maart 2009.
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.