Augurk

Het lijstje van dingen die ze ooit willen doen, bevat voor ouders verontrustende zaken als ‘een keer dronken worden’. Maar mijn 14-jarige dochter en haar vriendinnen hebben ook landen genoteerd die ze nog een keer willen bezoeken en andere, soms triviale en hele dagelijkse activiteiten. ,,Een augurk eten”, staat er onder meer op het lijstje van mijn oudste nazaat. Ze huivert bij de gedachte, maar je moet het gedaan hebben. Al is het maar één keer in je leven.

Normaal maak je dit soort lijstjes als een terminale ziekte het levenseinde opeens een heel stuk dichterbij brengt. Maar je kunt er maar beter op je veertiende mee beginnen. Dan heb je, normaal gesproken, even de tijd om alle punten af te werken. Het lijstje van het gymnasiumklasje van mijn dochter is voor mij een handvat voor mijn eigen goede voornemen. Waarom zou je – net als de rest van Nederland – gaan sonjabakkeren, als je ook terug kunt naar je veertiende. Wat wilde ik toen? Gitaar spelen!

Een lijstje met dingen die ik ooit wilde doen, had ik op mijn veertiende niet. De gitaar stond gewoon op mijn verlanglijstje voor sinterklaas. Ik weet dat ik de dagen voor de verjaardag van de goedheiligman het huis doorzocht, om te kijken of mijn grote wens werd ingewilligd. Ik voel nog de sensatie toen ik hem vond, onder het bed van mijn ouders, in een platte kartonnen doos. Mijn gitaar! De liefde voor het instrument bekoelde in de maanden daarna, toen het behoorlijk lastig bleek om er een liedje uit te krijgen. Het hielp ook niet dat ik me de techniek op eigen houtje meester probeerde te maken met de klavarskribo-methode, die in die tijd op de achterkant van de NCRV-gids werd aangeprezen. De gitaar eindigde uiteindelijk als decoratie aan de muur van mijn jongenskamer, om uiteindelijk op een rommelmarkt te worden verkocht.

Op je 46ste iets oppikken wat je op je veertiende al wilde, is lastig genoeg. ,,Andere mannen kopen op die leeftijd een motor”, was de mildste reactie uit mijn omgeving. Maar gelukkig, in de muziekwinkel deelde men meteen mijn enthousiasme. Niks te oud, gewoon doen. In het begin even doorzetten, en je hebt een hobby voor het leven. Het leidde er in elk geval toe dat ik met een instrument thuiskwam dat vier keer zo duur was als ik aanvankelijk in mijn hoofd had. Een semi-akoestische Takamine. Semi-akoestisch? Jazeker, toen de enthousiaste verkoper mijn nieuwe instrument inplugde in een buitenformaat versterker, was ik meteen verkocht.

In de val van de klavarskribo-methode trap ik niet meer. Alleen sluit het begin van het cursusseizoen van de plaatselijke muziekschool niet helemaal aan bij mijn brandende ambities. Pas in oktober kan ik er terecht. Tot die tijd doe ik aan zelfstudie met het lesboek dat mijn twee neefjes al uit hebben: ‘Gitaarspelen 1, een vlotte basismethode om te leren spelen op een gitaar met nylon snaren.’ Binnen een week vertolk ik een bibberige versie van ‘Au clair de la lune’. Maar dat is natuurlijk niet het repertoire wat ik voor ogen heb. Een uur nadat ik mijn gitaar in huis had, bestelde ik in Amerika een songbook van een van mijn favoriete artiesten: The John Gorka Guitar Collection. En een week na aanschaf van mijn Takamine, loop ik kwijlend langs de Roland-verstekers die mijn enthousiaste verkoper mij ook heeft aanbevolen.

Maar als aankomend artiest heb je te maken met allerlei remmingen. ,,Concentreer je eerst maar op Old Mac Donald”, zegt mijn eega, verwijzend naar het liedje dat in ‘Gitaarspelen 1’ volgt op ‘Au clair de la lune’.

Maar dat is veel te nuchter, voor iemand die al eens dronken is geweest en ook al een augurk heeft gegeten.

Ik voel me weer veertien en ga gitaar spelen!

Uit de krant van 9 januari 2007.