Mijn oren fluiten nog na van tweeënhalf uur rockmuziek, maar ik ben niet doof. ,,Ik wou dat we hem mee naar huis konden nemen”, hoor ik een van de twee zestienjarige meiden op de achterbank van mijn auto zeggen. We rijden met z’n drieën weg van Ahoy’ in Rotterdam en degene die daar – achterin, althans – zo node bij wordt gemist is Brian May, gitarist van Queen waarvan we zojuist een concert hebben bijgewoond. Wat moeten die bakvissen met een man van 61? Van ‘Love Of My Life’ alleen de akkoorden doornemen, mag ik hopen.
Categorie: Column (Pagina 14 van 25)
Het is een geheim genootschap van twee man dat in gewijde stilte de trap opklost. Mijn zoon (5) en een vriendje zijn op weg naar de computer op zolder, maar de tussenstop op de eerste verdieping is minstens zo interessant. Bij de deur van de badkamer blijven ze allebei staan. “Kijk”, zegt mijn zoon, op de fluistertoon van een LPF-lid dat voordraagt uit de werken van Pim, “een werkman.”
Om de uitkomst van bepaalde processen te voorspellen, hoef je bij ons thuis geen natuurkundige te zijn. Als mijn dochter met een vriendin naar haar kamer loopt en een minuut later wordt gevolgd door mijn zoon, tel ik in gedachte al terug van tien naar nul. Bij nul – ik hoef niet eens naar zolder om het te controleren – loopt hij ongevraagd bij de meiden binnen, vraagt wat ze aan het doen zijn, hoort dat hij moet ophoepelen, weigert hieraan gehoor te geven, krijgt een boek naar zijn hoofd gesmeten, gooit wat terug en wordt uiteindelijk bij kop en kont naar buiten gewerkt. Pas dan is het ook voor mij altijd even afwachten: óf hij begint te janken óf hij steekt zijn repertoire van nieuw verworven scheldwoorden af.
De eettafel is ook de uitgelezen plek voor medische en taalkundige theorieën.
,,Oldtimer”, zegt mijn zoon van negen, ,,is Engels voor Alzheimer.” Hij wil dat nog wel even toelichten: ,,Old is hetzelfde als alt, en timer is hetzelfde als uh…”. Ik help hem weer even op gang. ,,Hetzelfde als heimer.” Zo is het. Zijn oma zou dus net zo goed de Ziekte van Oldtimer kunnen hebben. Maar zoals alle nieuwe theorieën, valt ook deze onmiddellijk ten prooi aan naargeestige critici. ,,Je bent gek”, zegt zijn zus (14).
Wat was het de afgelopen jaren zalig toeven, in de luwte van het nog zo primitief ontwikkelde karakter van mijn zoon. Opgroeien gaat bij hem met zoveel consternatie gepaard, dat ik mij in ons gezin als vanzelfsprekend aan de goede kant van de as van het kwaad wist. Maar die tijd is voorbij. Mijn jongste nazaat blijkt over een eigenschap te beschikken die niet in mijn genen zit. Hij is attent.
Het water in de kuil die plotseling voor me opdoemt heeft de donkergele kleur van de diepzee. Ik denk nog net twee makrelen en een kabeljauw te zien wegschieten, als mijn voorwiel in het gat duikt, zich vastboort in een muur van zand, het achterwiel omhoog komt en ik uit de pedalen wordt gelanceerd met een kracht die straaljagerpiloten als 3G omschrijven.
Een spraakleraar is nog geen taalleraar. Om dat te onderstrepen, wijst de logopedist van mijn zoon naar een plaatje in het boek dat hij aan hem gaat voorlezen. “Kijk, hun gaan op vakantie”, zegt hij. Op de achtergrond krimpt een vrouw, taalpuriste en niet helemaal toevallig mijn echtgenote, in elkaar.
Ga sporten, moeten de ouders van het jongetje hebben gezegd. Dat is goed voor je karakter. En nu staat hij, zeker dertig centimeter kleiner dan mijn dochter (10), bij de middenstip om met haar te springen om de bal. Vier meiden van mijn dochters basketbalteam staan in een kring om haar heen en kijken naar de ventjes van de tegenpartij alsof ze ze willen opvreten. De scheidsrechter fluit, mijn dochter tikt de bal zonder zelfs maar te springen naar een medespeelster, die dribbelt langs vier verblufte kereltjes, doet twee stappen en maakt een lay up: 0-2. Tien minuten later staat het 4-30, bij rust 8-78 en de meiden winnen uiteindelijk met 12-142. Met afhangende schouders lopen vijf gebroken kereltjes van het veld, en nog eens vijf van de reservebank. Waarom is er aan elke sporthal nog geen Riagg verbonden?
De eerste keer dat ik bloed en urine ter observatie moest afstaan, parkeerde ik mijn kekke mountainbike tussen de rollators en de scootmobielen. De wachtkamer van het laboratorium dat zich had gespecialiseerd in de analyse van lichaamssappen, was verworden tot een hangplek voor ouderen. Velen van hen kwamen hier elke dag: tegenover wat klein ongemak stond een hoop gezelligheid. En gratis koffie. In de anderhalf uur dat ik op mijn beurt in de prikstoel wachtte, werd ik – montere beginveertiger – door de senioren bekeken als de gangmaker op het verkeerde feest. Hún feest.
Achter de joviale lach van Mark Rutte schuilen duistere karaktertrekken. De muren, ramen en deuren in het Catshuis schijnen ervan te kunnen getuigen dat het kan donderen en bliksemen, op momenten dat iets hem niet zint. En de manier waarop hij zeven weken lang zijn dienstauto liet staan om – in weer en wind, bij nacht en ontij – pesterig langs een meute door mediastilte lamgelegde parlementaire journalisten te fietsen, legt een morbide gevoel voor humor bloot.
