Drie maanden heeft mijn jongste zus besteed aan het vinden van een Italiaanse camping waar onze neven het zwembad zonder badmuts of ballenknijper mogen betreden. Dus lijkt mij, na een reis van 1350 kilometer en vijf dagen kamperen, de vraag ‘Moeten jullie niet eens gaan zwemmen?’ gerechtvaardigd. Het postpuberende gezelschap – waarbij zich mijn jongste nazaat heeft gevoegd – kijkt lodderig op van Nintendo, Playstation en mobiele telefoon. ‘Nou nee, dit zwembad vinden we niet veel aan. We gaan wel naar het meer.’
Auteur: Dick van der Plas (Pagina 18 van 36)
Er zijn jaren geweest dat ik met graagte 154 euro neertelde om uit de klauwen van het spook van de opera te blijven. Maar nu speur ik koortsachtig het internet af naar plaatsbewijzen voor Tosca. Naast mij ligt het boek ‘Opera voor dummies’ dat mijn dochter heeft opengeslagen op de bladzijden waarop dit werkstuk van Giacomo Puccini voor cultuurbarbaren wordt verklaard. Ze wil de uitvoering zien in één van de mooiste aller theaters: de Romeinse Arena di Verona. Aan gezinskorting doen ze daar niet, zie ik, waardoor dit avondje uit me maximaal vier keer 193 euro kan kosten. Maar kom, het is vakantie.
De eerste verkeersboete die ik ruim twintig jaar geleden kreeg, was voor het parkeren op een parkeerplaats voor invaliden. Ik had pas een paar weken mijn rijbewijs en verbaasde me er hogelijk over dat er op een warme dag direct naast de strandafgang drie parkeerplaatsen vrij waren. Hele ruime parkeerplaatsen bovendien, waar je met weinig praktijkervaring moeiteloos je wagen kon stallen en de deur zo wijd mogelijk kon openen om uit te stappen. Onbegrijpelijk ook, dat iedereen die nog een plekje zocht daar zomaar aan voorbijreed. Drie uur later probeerde ik een parkeerwachter tevergeefs uit te leggen dat het helemaal niet zo onterecht was dat ik als visueel gehandicapte met brillenglazen van min 5,75 van deze voorziening gebruik maakte.
Bij het kunstrijden op de schaats, de rechtspraak in Noord-Korea en het Europese Songfestival is al aangetoond dat het oordeel van een jury niet zaligmakend is, houd ik mijn dochter voor. ,,Er hoeven maar een paar malloten in te zitten en het gaat de hele verkeerde kant op”, temper ik haar verwachtingen voor de finale van de ‘BBC Young Writers Award’, waartoe ze is doordrongen met een essay (‘Pulling Acceptance across the Threshold’) dat ik alleen volledig kan bevatten met behulp van de Longman Dictionary of Contemporary English. Maar dat kloeke woordenboek krijgt ze pas na afloop uitgereikt.
Zodra zijn moeder hem verbaal de les heeft gelezen over het na schooltijd ledigen van een zoveelste zak chips, neem ook ik onze zoon nog even heimelijk apart. Net als mijn vrouw ben ik ernstig teleurgesteld in zijn gedrag, al putten we daarvoor ieder uit een verschillende bron. Zij baalt ervan dat hij – ondanks herhaalde waarschuwingen – toch weer over de schreef is gegaan. En ik omdat hij de bewijzen voor zijn overtreding zo opzichtig in de bank voor de tv heeft achtergelaten. ,,Als je alles gewoon netjes had opgeruimd, sukkel, had er geen haan naar gekraaid.”
Lange tijd heb ik gedacht dat ik de enige was, een wetenschap die gepaard ging met eenzaamheid, vertwijfeling en middernachtelijke huilbuien. Maar zaterdag, tijdens Mooi Weer De Leeuw, zag ik opeens een collega, een lotgenoot eigenlijk, iemand met dezelfde aanleg en gedrevenheid. Zelfs mijn grootste critica – de vrouw die al meer dan 25 jaar aan mijn zijde vertoeft – kon een blik van herkenning niet onderdrukken. ,,Kijk daar heb je er nog een”, smaalde ze. ,,Zo’n vaatwasserinruimdeskundige.”
Als opvoeder heb je ook de taak je kind in te wijden in het sociaal-cultureel erfgoed van vorige generaties. Om die traditionele vader en zoon-dingetjes door te geven, zeker als daarmee ook nog eens de Europese economie wordt gestimuleerd. Dus kan ik het niet nalaten mijn stem te drenken in bitter verwijt als ik aan mijn jongste nazaat die ene, cruciale vraag stel: ,,Waarom speel jij eigenlijk nooit met mijn treintjes?”
Als laatste Nederlander ben ik begonnen in Gijp. Nee, niet bij de kapper, maar voor het slapen gaan. Ik was net ‘in between’ twee kloeke uitgaven uit de wereldliteratuur toen een vrouwelijke collega het boek met de trotse sticker van de NS Publieksprijs uit de redactiepost viste. ,,Hier, dit is wel wat voor jou”, zei ze. Ik was niet eens beledigd.
,,Tuurlijk wel. Boekie, altijd leuk.”
Binnen twee nachten las ik het uit.
Waar je ze mee op pad stuurt (een plak Kapitein Koek en een pakje Taxi) heb je zelf in de hand. Maar wat ze van de basisschool mee terugkrijgen is elke dag weer een verrassing. In de regel word ik verblijd door gekopieerde A4’tjes met mededelingen van verontrustende aard (‘Welke vader wil helpen met het kattenpoep-vrijmaken van de zandbak?’), maar het kan altijd erger.
Ver van het juridische slagveld waarop onderwijsinstituten en uitgevers elkaar inmiddels naar het leven staan, worstel ik me als kleine consument met behulp van mijn dochter door de website van Van Dijk Educatie uit Kampen. De bestelling voor haar boekenpakket is inmiddels de deur uit, maar bij die voor haar broertje – in alle opzichten een beginneling in brugklas havo/vwo – kan zij mij nog een hoop geld besparen. ,,Niet doen, die Grote Bosatlas”, waarschuwt ze. ,,Die heb ik boven nog liggen. In vier jaar tijd nog geen drie keer in gekeken.” Scheelt toch weer bijna 65 euro die een stoffige aardrijkskundeleraar zonder kennis van Google Maps en Google Earth me even uit de zak had willen kloppen.
