Vertrekstress

Identiteitspapieren. Rijbewijs. Creditcard. Bankpas. Verzekeringskaartjes. ANWB-lidmaatschap. Kampeercarnet. OV-chipkaart. En een paar honderd euro baar geld. ,,Dat heb ik dus allemaal drie kwartier geleden in de afvalbak bij de McDonald’s gegooid”, zeg ik tegen mijn collega, met wie ik de zomersluiting van de bedrijfskantine heb aangegrepen voor een vette lunch in de binnenstad.

Na een eenvoudig doch voedzaam maal en een rondje langs terrasjes en winkeltjes om de spijsvertering op gang te brengen, realiseer ik me opeens dat ik mijn portefeuille kwijt ben. En weet ik vrijwel meteen waar hij is gebleven. Samen met de lege bakjes Filet-o-Fish, Franse frietjes, de samengeknepen beker Ananasmilkshake, het rietje en vijftien servetjes verdwenen in de vuilcontainer. Het dienblad heb ik extra goed uitgeschud, weet ik nog, om ook de vastgeplakte placemat naar de eeuwige jachtvelden van de fastfood te geleiden.

Leg dat thuis maar eens uit, anderhalve dag voordat we naar Zuid-Frankrijk zullen afreizen.

De Radboud Universiteit Nijmegen en NHTV internationaal hoger onderwijs Breda hebben serieus te nemen onderzoek gedaan onder bijna honderd vakantiegangers, tweeënhalve week voor hun vertrek. Juist in die periode neemt de stress bovenmatig toe, omdat op het werk nog van alles af moet en voor de vakantie nog van alles moet worden geregeld. Dat leidt tot klachten die variëren van extreme vermoeidheid en andere vage pijntjes tot hele concrete griepaanvallen en infectieziekten.

Het verklaart in elk geval waarom in ons gezin altijd wel iemand blaasontsteking, Spaanse griep of ander lichamelijk ongemak oploopt tijdens de voorpretperiode in de aanloop naar weer zo’n fijne buitenlandse reis. Of waarom we aan de vooravond van het vertrek altijd worden bezocht door één van de tien plagen van Egypte.

Ik mag mijn eega graag herinneren aan de keer dat ze ervan overtuigd was dat ze onze tickets voor de boot naar Schotland met het oud papier had weggegooid. Of dat ze zeker wist dat inbrekers er met onze in de buitendeur gestoken sleutels vandoor waren gegaan toen we onze caravan inpakten, waardoor ik een uur voor vertrek nog alle sloten moest vervangen. (De sleutels vonden we later in Zuid-Engeland terug in de disselbak van de caravan.)

Nu graai ik – onder de geamuseerde blikken van het meisje van McDonald’s en het bulderende gelach van mijn collega – in een halve meter afgekloven Big Macs, restanten McFlurry, halflege bakjes fritessaus en besmeurd karton. Helemaal onderin ligt mijn portefeuille.

Elke gele M langs de 1200 kilometer autosnelweg naar Zuid-Frankrijk veroorzaakt bij mij nog steeds hartritmestoornissen. Maar verder hebben we het fijn, dank u.

Uit de krant van 8 augustus 2013.