UnknownDe menselijke kanonskogel en de menselijke maat zijn ingeburgerde begrippen. Maar de menselijke doggybag heeft het nog niet tot de Dikke Van Dale geschopt. Thuis voel ik me wel geaccepteerd door mijn gezinsleden, bij wie ik me ook niet hoef op te dringen. Maar zeker in openbare eetgelegenheden heeft mijn optreden altijd iets heimelijks. ,,Eet je dat niet op?”, fluister ik dan tegen iemand die al een kwartier gedachteloos in een halve entrecote zit te prikken.

Nu de stichting Natuur & Milieu het taboe op de ‘echte’ doggybags wil slechten, wordt het tijd dat ook de menselijke variant uit de anonimiteit treedt. Maar al te vaak is ons gedrag door critici afgedaan met termen als vraatzucht en onmatigheid. Terwijl wij net zoveel voor de strijd tegen voedselverspilling betekenen als onze stoffelijke concurrent. ‘Kliekjeszak’ en ‘vuilnisbak’ zijn nog maar de minste kwalificaties die wij naar ons hoofd krijgen als we in restaurants de borden van onze tafelgenoten leegschrapen. Terwijl de statements van de campagneleider van Natuur & Milieu op ons zeker zo goed van toepassing zijn. ,,Niemand houdt van voedselverspilling. Met de doggybag willen wij restaurants én gasten helpen om te genieten van al het eten en zo te zorgen voor minder milieubelasting en lagere kosten.”

Zo is het maar net.

Thuis ben ik de schakel tussen mijn nazaten en de gft-container. Soms nemen ze de moeite om al halverwege de maaltijd de helft van hun groente of vlees op mijn bord te deponeren. Zo heb ik het het liefst. Dan is het nog warm. Maar vaker nog kom ik pas aan de beurt als de jus op hun bord al is gestold en de lijkverstijving intreedt bij stronken aangevreten broccoli of koolraap.

De kartonnen doggybag is een geaccepteerd fenomeen in de Amerikaanse eetcultuur, stelt Natuur & Milieu vast. No shit Sherlock, hoor je dan tegenwoordig te zeggen. Als je daar om een karbonaadje vraagt, belandt er een uitgebeende koe op je bord, aangebraden op een barbecue die ze in ons land gebruiken in paardencrematoria. In de VS is voor de menselijke doggybag geen eer te behalen. Het eigen bord leeg eten staat al garant voor de ergste vorm van obesitas.

Wat moeten we hier met de 50.000 doggybags die Natuur & Milieu heeft klaarliggen voor Nederlandse restaurants? Afgelopen zaterdag genoot ik van een zesgangenmaaltijd bij een gerenommeerde voedselverstrekker in wat wij, dorpsbewoners, de grote stad noemen. Pas bij thuiskomst ontdekte ik dat één van die gangen niet in mijn maag, maar in mijn holle kies was terechtgekomen.

Nee, dat wordt helemaal niks met die doggybags.

 

Uit de krant van 28 augustus 2014.