Blind typen

De beste vacatures staan tegenwoordig op monsterboard.nl, maar hij solliciteert nog op de ouderwetse manier. ‘Geachte meneer of mevrouw, Uw advertentie in De Koerier van vanmiddag wekte mijn bijzondere belangstelling, omdat het door u aangeboden werk goed bij mij past.’ Ik kan de Arbeidsinspectie geruststellen, het is niet de bedoeling dat mijn zoon (10) wordt aangenomen. In mijn hoedanigheid van hoofd interne opleidingen – sectie typecursussen – binnen ons gezin, moet ik erop toezien dat hij foutloos overtypt wat het Instituut Pica rechtstreeks uit het script van het hoorspel Bommel lijkt te hebben gekopieerd.

Het is het eerste onderdeel van de opvoeding dat mijn eega met een gerust hart aan mij heeft overgelaten: het klaarstomen van mijn zoon voor het diploma blind typen. Ik ben nog uit de tijd dat deze vaardigheid klassikaal werd onderwezen op de ouderwetse handschrijfmachine. Tussen de rijen door liep een morsige figuur – vlekken op een grijs pak, een krom saffie tussen zijn slechte tanden – die behalve toezicht hield op onze vorderingen ook de letterhaakjes uit de knoop haalde en typelinten verving. Later herkende ik deze man – of het moet een dubbelganger zijn geweest – als Johan Remkes, voormalig minister van binnenlandse zaken.

Mijn dochter ging vier jaar geleden nog naar een klasje waar zo’n zelfde type instructeur dertig laptops uit een gedeukt busje laadde en eerlijk gezegd ging ik ervan uit dat het er bij de typelessen van mijn zoon niet veel anders aan toe zou gaan. Hoe kan een mens zich vergissen.

Ouderlingen en Jehova’s Getuigen hebben we al eerder aan de deur gehad. Maar enkele maanden terug beleefde ik de primeur van de bezoekbroeder van het Instituut Pica, die mij kwam overtuigen van de zegeningen van het blind typen. Maar ik was al bekeerd. Het typediploma is het enige certificaat waarvan ik nog dagelijks plezier heb. En met trots mag ik melden dat ook mijn dochter van mij een vingervlugheid heeft geërfd die Carel Kraayenhof tot bescheidenheid stemt.

Het was van meet af aan duidelijk dat mijn zoon in onze voetsporen zou treden. Al was het alleen maar om zijn handschrift niet langer te laten ontcijferen door de Egyptische schoonmaker van zijn basisschool, wiens voorvaderen nog de verwijsbordjes in de tombe van Toetanchamon hebben gebeiteld. De enige domper was dat ergens in de afgelopen vier jaar voor de typelessen het klassikaal onderwijs is afgeschaft. Het lesmateriaal uit de jaren vijftig is voorzien van een kleurige, eigentijdse omslag, wordt elke week per post naar ons huis gestuurd en aan het eind van elk lespakket wordt een toets via internet geüpload, waarna het door ene Marga wordt nagekeken. Dat hoeft geen mens te zijn. Het kan hier ook gaan om een automatisch e-mailbeantwoordapparaat.

Elke week typelessen opsturen is één ding. Maar ervoor zorgen dat de lessen goed verlopen is een tweede. Je kunt iemand ook klaarstomen voor zijn rijbewijs door hem een theorieboekje en de gebruiksaanwijzing van een modale middenklasser toe te sturen. Wil dat zeggen dat hij automatisch een goede chauffeur wordt? Voor mijn zoon is de computer een apparaat om spelletjes op te doen. Hij heeft nooit anders gedaan. ‘Grappig, dat je er ook op kunt typen’, vond hij bij zijn eerste typeles, en voor iemand voor wie de computer nog steeds een veredelde typemachine is, was dat ook weer grappig om te horen.

Als hoofd interne opleidingen – sectie typecursussen – zie ik erop toe dat de lessen ook worden gemaakt en er ondertussen niet met de alt tab-toets naar een gewelddadig schietspel wordt geschakeld. Ik heb bijna een dagtaak aan het afplakken van letters, het doorprikken van smoezen om niet op andere tijden te typen, het ontmaskeren van huiswerk dat middels de copy en paste-methode is vervaardigd en andere vuile trucs die aan het brein van mijn gemakzuchtige cursist ontspruiten.

Ik wacht dan ook met smart op het moment dat de volgende sollicitatiebrief wordt geüpload naar Marga van het Instituut Pica.

‘Geachte mevrouw, meneer, wegens ingrijpende veranderingen in het openbaar bestuur zou ik graag mijn oude baantje als typeleraar weer oppakken. Met vriendelijke groeten, Johan Remkes.’

Ik hoop van harte dat hij wordt aangenomen.

Uit de krant van 6 februari 2007.